بررسی و ارزیابی خوانش هویت در رویکرد فرهنگ سکونت گرایانه به تجدید حیات بافتهای فرسوده شهری درخا نه های ایرانی

هویت یک فضای شهری در فرایند تجدید حیات شهری، بنا به بار معنایی و تصوری که از آن در ادبیات شهرسازی مرتبط با بافت های فرسوده و تاریخی شهری شکل گرفته است، در قالب رویکردهای فرهنگ گرایانه متصف به روند مداخلات در بافت های فرسوده، قابلیت تعریف وتعمیم می یابد. از سویی دیگر، امروزه مداخلات شهری مبتنی بر اصولی چون فرهنگ، تقویت طراحی شهری و میزان مشارکت گروه های اجتماعی انجام می گیرد که سعی در حرکت به سمت همه جانبه گرایی و پایداری دارد .علاوه بر این، آنچه که موجب فراهم شدن شرایط تحقق برنامه های متکی بر این رویکرد جامع بوده، اقدام به برقراری یک نظام مدیریت منسجم، تمرکز زدایی، بسترسازی حقوقی، مشارکت در نظام تصمیم سازی، برنامه ریزی طراحی سرمایه گذاری و اجرا با تأکید بر نقش مردم بوده است. در واقع بحث حاضر به ریشه های برنامه ریزی بافت های فرسوده شهری منعطف و پاسخ گو در قالب تجدید حیات ساختار شهری تأکید دارد که امکان خوانشی جدید از هویت را در فرایند فوق الذکر در رویه مداخلاتی کارآمد فراهم می آورد .نوشتار حاضر نیز به این مهم توجه دارد و ادبیاتی مرتبط با مفهوم شکل گرفته از مسئله فوق را تبیین و تشریح می کند.

کلیدواژه ها:

هویت ، فرهنگ گرایی ، تجدید حیات شهری ، بافت های فرسوده شهری ، فرهنگ سکونت