بررسی سبک‌های مدیریتی در شاهنامه شاه طهماسبی بر پایه نگرش‌های اساطیری، حماسی و تاریخی

سبک­های مدیریتی راه‌های مشخص تصمیم‌گیری‌ها در امور است. این سبک­ها می‌تواند بسته به عواملی مانند فرهنگ جامعه، وظیفه‌ای که از کار انتظار می‌رود، تفاوت نیروی کار و شخصیت و توانایی‌های رهبران، متفاوت باشد. برخی از منابع کهن نیز بازتابی از سبک­های مدیریتی در دوره خود هستند و شاهنامه شاه طهماسبی که براساس شاهنامه فردوسی نوشته شده است یکی از این نوع منابع است. در شاهنامه فردوسی سه دوره اساطیری، حماسی و تاریخی وجود دارد. فردوسی، ابتدا از کاربرد نمادین اسطوره برای بیان اصول مدیریتی شاهان استفاده می‌کند و با توجه به فضای حماسی برخی اسطوره­ها، به روایت دیدگاه‌های ممتاز و مدیریت برتر منش خود می‌پردازد. روش  انجام پژوهش حاضر روش توصیفی- تحلیلی و با تکیه بر داده­های کتابخانه­ای است. سبک‌های مدیریتی مورد بررسی در پژوهش حاضر مبتنی بر نظریه سبک‌های مدیریت تاننبائو و اشمیت (1973) شامل: سبک مدیریت مستقل یا استبدادی، سبک مدیریت خالصانه یا پدرانه، سبک مدیریت دموکراتیک و سبک مدیریت آزاد یا عدم مداخله می­باشد. نتایج پژوهش حاکی از این است که سروده­های فردوسی با به‌کارگیری زبانی نمادین و رمزی، داستانی تازه می­آفریند و از خلال گرایش‌های سیاسی، اجتماعی و فرهنگی خود، سبک‌های مدیریتی شاهان و فرماندهان را به تصویر کشیده است. اهداف پژوهش 1.بررسی سبک­های مدیریت در شاهنامه بر اساس نگرش­های اساطیری و حماسی 2.بررسی سبک­های مدیریت در شاهنامه بر اساس نگرش­های تاریخی سؤالات پژوهش 1. سبک­های مدیریت بر اساس نگرش­های اساطیری و حماسی در شاهنامه فردوسی چگونه است؟ 2. سبک­های مدیریت بر اساس نگرش­های تاریخی در شاهنامه فردوسی چگونه است؟

کلیدواژه ها:

سبکهای مدیریتی ، شاهنامه شاه طهماسبی ، نگرشهاش اساطیری ، حماسی و تاریخی