انسان محوری در شاهنامه فردوسی

آثار نویسندگان وشاعران پارسی گو علاوه بر زیبایی ظاهری و ادبی از درون مایه سیاسی وفرهنگی و انسانی نیز برخوردار است . انسان پردازی .شخصیت انسانی مورد نظر بزرگان ادب از مهمترین دست آوردهای این آثار است . درشاهنامه فردوسی که اثری اساطیری وتاریخی و فرهنگی است به شخصیت انسان از جنبه های گوناگون توجه شده که آمیزه ای از نیکی وبدی ، خردورزی وبی خردی به شیوا ترین شکل بیان شده واز بعد جهانی وجهان شمولی به انسان و خصلت های والای او می پردازد. فردوسی دوست ودشمن ، ا یرانی .غیر ایرانی را به یک چشم نگریسته ونیک پنداری ونیک رفتاری و نیک گفتاری را که از خرد وخرد ورزی برمی خیزد را مهمترین شاخص شخصیت انسانی شمرده است .گستره انسان در شاهنامه جای من اجتماعی و شخصی اورا می گیرد، چرا که از برادر مهمترین دشمن ایران به عنوان انسان نیک یاد می شود و شاه ایران به خاطر عدول از خردورزی مورد ملامت واقع می شود. در این مقاله سعی شده که انسان با ابعاد وجودی وی در شاهنامه فردوسی شناسانده و معرفی شود.

کلیدواژه ها:

شاهنامه ، فردوسی ، خردورزی ، انسان ، نیکی