منش زنان برجستۀ شاهنامه

زن در فرهنگ و ادبیات ایران از دیرباز تا کنون جایگان بالایی داشته است به نظر می رسد در ایران باستان نظامی مادرسالاری برجوامع بشری حاکم بوده است و برخی معتقد بودند نه نظام مادرسالاری و نه نظام پدر سالاری حاکم بوده بلکه زن و مرد همکار و مکمل هم بودند، زیرا زن و مرد هر یک قدرت توانایی کار خاصی را داشته اند. زرتشت معتقد بود که زن و مرد با هم برابرند و از یک نژاد هستند و زن در ایران بعد از اسلام تحت تأثیر دین اسلام بود و مهمترین مسئله نکات قرانی درباره ی زن و منزلت او مد نظر بوده است. درباره جایگاه زن در ادبیات فارسی شاعران و نویسندگان زیادی مسائلی را مطرح کرده اند ، فردوسی به زن نگاهی مثبت داشته زن در این اثر ازتمام فضایل انسانی بهره مند است ، زن در شاهنامه نزدیک 300 بار به کار رفته است و همه جا کاردانی و تیزهوشی او مورد ستایش قرار گرفته است و نگاه نظامی به زن روشنفکرانه است. با آنکه قسمت عمدۀ شاهنامه آن شامل حوادث خارق العاده و جنگ و کشتار و مبالغات زیباست، اما حضور زن به ماجراها آب و رنگ می بخشد و در تمام داستان ها حضور زن پررنگ است، تهمینه مرگ سهراب، فرنگیس مرگ سیاوش، کتایون مرگ اسفندیار و رودابه مرگ رستم را غم انگیز جلوه می دهند.

کلیدواژه ها:

شاهنامه ، زن ، فداکاری ، فرزانگی ، وفاداری