اثر بخشی آموزش مهارتهای خودآگاهی و حل مساله بر افزایش رضایت زناشویی بیماران معتاد درطول درمان، کلینیک درمانی و بازتوانی پویا، شهرستان گلپایگان

این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی آموزش مهارتهای خودآگاهی و حل مساله بر رضایت زناشویی بیماران معتاد در طول درمان کلینیک درمانی و بازتوانی پویا، میباشد. جامعه آماری شامل کلیه مراجعه کننده گان با حجم 86 نفر میباشد. حجم نمونه شامل 30 از بیماران معتاد اقدام به ترک میباشد که به صورت تصادفی ساده در دو گروه آزمایش 15 نفر و گروه کنترل 15نفر انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه رضایت زناشویی اینریچ می باشد و گروه آزمایش طی 6 جلسه در60 دقیقه مهارتهای خودآگاهی و حل مساله مورد آموزش قرار گرفتند. بعد از پایان دوره آموزش از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد. در نهایت با استفاده از نرم افزار SPSS داده های به دست آمده از پیش آزمون و پس آزمون و مقایسه میانگین های گروهای آزمایش و گروه کنترل با استفاده از آمارتوصیفی(میانگین، انحراف استاندارد) و آمار استنباطی (تحلیل کوواریانس) موردتجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته های پژوهش نشان میدهد که نتایج به دست آمده از فرضیه اصلی، آموزش مهارتهای خودآگاهی حل مساله بر رضایت زناشویی بیماران معتاد اقدام به ترک در سطح P = 0/000 معنادار و اثربخش میباشد و همچنین نتایج فرضیات فرعی آموزش بر ارتباط زناشویی، روایط جنسی و مدیریت مالی به ترتیب با سطح معناداری0/001، 0/143 و 0/001 بیماران موثر میباشد. اما بر روی اوقات فراغت بیماران اثر بخش نبوده است، یعنی نشان دهنده ی تفاوت معنیداری در بین میانگین نمرات رضایت زناشویی در گروه آزمایش و گواه بوده است. بنابراین میتوان این گونه نتیجه گیری کرد که آموزش مهارتهای خودآگاهی و حل مساله در افزایش رضایت زناشویی بیماران معتاد درطول درمان موثر بوده است .

کلیدواژه ها:

آموزش مهارتهای خودآگاهی و حل مساله ، رضایت زناشویی ، اعتیاد