مطالعه ی آزمایشگاهی اثر حضور کفبند بر کاهش آبشستگی موضعی در پایین دست سازه کنترل تراز بستر سطح شیبدار با شیب 1:3

یکی از مباحث مهم در احیاء رودخانه ها، استفاده از سازه کنترل تراز بستر جهت جلوگیری از افت تراز بستر و ممانعت از خسارت به سازه های احداث شده در رودخانه ها می باشد. پیشبینی مقدار عمق آبشستگی و اتخاذ روشهای کاهش آن در پایین دست این سازه ها تاثیر زیادی بر ایمنی و عملکرد مطلوب آنها دارد. در تحقیق حاضر تاثیر حضور کف بند با طولهای مختلف بر آبشستگی موضعی در پاییندست سازه کنترل تراز بستر سطح شیبدار با شیب 1:3 تحت شرایط مختلف هیدرولیکی و اعمال المانهای زبری با چیدمان و اندازه های مختلف مورد بررسی قرار گرفت. تجزیه و تحلیل نتایج نشان داد که ایجاد کف بند رابطه مستقیم با کاهش عمق حداکثر نهایی آبشستگی دارد. به گونهای که با نصب کف بند به طول برابر با ارتفاع سازه، عمق حداکثر نهایی آبشستگی در دامنه دبیها و زبری های حداقل و حداکثر، بطور متوسط 16 درصد نسبت به حالت بدون کف بند کاهش مییابد. بررسی نتایج نشان میدهد که با افزایش اندازه زبری در دامنه دبی ها و طولهای کف بند مختلف، از عمق حداکثر نهایی آبشستگی بین 13 تا 59 درصد نسبت به حالت بدون زبری کاسته میشود. مقایسه نتایح حاکی از آن است که با تغییر چیدمان زبری از وضعیت یک در میان به متراکم در محدوده زبری حداکثر، عمق حداکثر نهایی آبشستگی بطور متوسط 31/5 درصد کم میشود.

کلیدواژه ها:

آبشستگی ، احیاء رودخانه ، کف بند ، سازه کنترل تراز بستر سطح شیبدار