جامعیت قرآن در معناداری زندگی با نگاهی به آرای علامه طباطبایی

آدمی به ‌دلیل فطرت کنجکاو خویش، همواره در جستجوی علت پدیده‌ها است. پرسش از چرایی هستی و مبدأ و منتهای خود، بنیادی‌ترین موضوعاتی هستند که پاسخ صحیح به آنها، زندگی را معنادار کرده، آدمی را از افتادن در دام پوچ‌گرایی می‌رهاند. پوچ‌گرایان به ‌دلیل ناتوانی در تبیین علت‌غایی پدیده‌ها زندگی را محدود به این دنیا می‌کنند و سرنوشت تلخ فنا و نابودی را برای انسان رقم می‌زنند. قرآن کریم با تبیین غایت نظام هستی به‌طورعام و زندگی انسان به‌طورخاص، هر نوع پوچی و بی‌هدفی را از نظام هستی نفی می‌کند. در این مقاله با نگاهی به آرای علامه طباطبایی ضمن اثبات معنای زندگی از طریق برهانی‌کردن آن، با ذکر آیاتی از هدف‌داری نظام آفرینش، این حقیقت تبیین خواهد شد که قرآن جامع‌ترین پاسخ‌ها را به پرسش‌های برخواسته از فطرت آدمی به بشریت عرضه می‌کنند. روش تحقیق درنوشتار حاضر، عقلانی - وحیانی است که داده‌ها را به شیوه تحلیلی - توصیفی پردازش کرده است. از جمله مهم‌ترین نتایج این پژوهش عبارت‌اند از: اثبات معناداری زندگی با اقامه چهار استدلال و مستند‌کردن آنها به آیات قرآن، رهایی بشر از پوچ‌‌گرایی و بی‌‌معنایی زندگی در سایه تعالیم وحیانی قرآن از قبیل ارائه جهان‌‌بینی جامع و عقلانی در رابطه با آغاز و انجام انسان و نظام هستی.

کلیدواژه ها:

جامعیت قرآن و علامه طباطبایی ، معناداری زندگی ، هدف زندگی ، فطرت