بررسی اثربخشی رفتار درمانی دیالکتیک بر اضطراب و نشخوار فکری بیماران افسرده

مقدمه  رفتار درمانی دیالکتیک از درمان های موج سومی می باشد که اثربخشی آنها در دامنه ای از اختلالات روانی مورد آزمون قرار گرفته است. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی رفتار درمانی دیالکتیک بر اضطراب و نشخوار فکری بیماران افسرده است. روش کار روش پژوهش شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با دوگروه (آزمون و گواه) بود. جامعه آماری شامل کارکنان ناجا مراجعه کننده به واحد مشاوره بیمارستان ثامن الائمه مشهد در سال 1397 بود که به روش نمونه گیری در دسترس 27 نفر از افراد افسرده طبق نمره برش14 در پرسشنامه افسردگی بک (BDI-II) و نمره مساوی یا بالاتر از 16 در پرسشنامه اضطراب بک (BAI)انتخاب و به صورت  تصادفی در دو گروه، رفتار درمانی دیالکتیک 13 نفر و گواه 15 نفر قرار گرفتند. پرسشنامه اضطراب بک (1993) و مقیاس پاسخ نشخوار فکری (1991) قبل از درمان روی هر دوگروه اجرا گردید. سپس رفتار درمانی دیالکتیک به شیوه گروهی در هشت جلسه و طی چهار هفته بر روی گروه آزمایش بر اساس راهنمای درمانی اجرا شد و گروه گواه هیچ درمانی دریافت نکردند. در خاتمه،دو گروه، مقیاس های پژوهش را تکمیل نمودند. ارزیابی پیگیری نیز سه ماه پس از اتمام درمان صورت گرفت. نتایج برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد. یافته ها نشان می دهد که رفتاردرمانی دیالکتیک در کاهش میزان اضطراب و نشخوار فکری تأکید داشته اند و بهبودی مشاهده شده در گروه آزمایش در پیگیری سه ماهه نیز حفظ شده بود. نتیجه گیری   به این ترتیب یافته های پژوهش حاضر نشان دهنده اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیک در بهبودی نشخوار فکری آسیب شناسانه و کاهش میزان اضطراب بیماران افسرده هستند.

کلیدواژه ها:

رفتار درمانی دیالکتیک ، نشخوار فکری ، اضطراب ، افسردگی