انتخاب مواد و مصالح مصرفی در بهسازی سازه های بتنی

طی شصت سال اخیر فن معماری و ساختمان و شهرسازی در ایران دگرگون شد. پس از یک دوره دویست ساله فترت که آشوبها و جنگهای داخلی و خارجی به معماران ایرانی فرصت خلق آثار بی همتایی مانند ساخته های دوران صفوی را نمی داد، به تدریج با شکل گیری دانش نوین معماری در ایران، تحصیل و تجربه دانشجویان ایرانی در خارج و تاسیس دانشکده های فنی و مهندسی، احداث ساختمان و سازه وارد مرحله تحول نوینی شد و چهره شهرهای ایران دگرگون شد. آمیزه هایی از سبکهای معماری باستانی – اسلامی و اروپایی در ساختمانهای رفیع و با عظمت دولتی، بانکها و شهرسازی پدید آمد. می توان پذیرفتکه مهندسان ساختمانی و شهرسازی اروپایی مانند آلمانها، ایتالیاییها، چکها و فرانسویها که در خلال سالهای 1320- 1310 در فعالیتهای ساختمانی ایران به کار گمارده شده بودندف گامهای نخستین را برداشتند. پیش از آن در دوران قاجار، گرچه آثاری به وجود آمد، اما این آثار به پای دوران صفوی نمی رسید و از دیدگاه بعضی از آگاهان، نشانه انحطاط فن معماری اصیل ایران به شمار می رفت.

کلیدواژه ها:

آسیب شناسی ، راهکارهای عملی ، بهسازی بتنی ، شهرهای بزرگ ، اصفهان