تأثیر سطوح مختلف رطوبت خاک و سوپرجاذب بر برخی از ویژگی‌های رشدی گیاه و میوه توت فرنگی (رقم سلوا)

کم کردن تلفات آب و دفعات آبیاری یکی از راه­کارهای اساسی در توسعه کشاورزی و به حداقل رساندن تنش­های وارده به گیاهان محسوب می‌گردد، در این راستا یکی از این روش­ها استفاده از سوپر جاذب است. به‌منظور ارزیابی سطوح مختلف سوپرجاذب بر رشد و نمو گیاه توت فرنگی در شرایط تنش خشکی، پژوهشی در سال 1389 در استان مازندران در خاکی با بافت لومی انجام شد. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک­های کامل تصادفی با سه تکرار اجرا گردید. تیمارهای تنش خشکی شامل 30، 50 و 70 درصد تخلیه رطوبت در دسترس خاک و پنج سطح سوپرجاذب، صفر، 25/0، 5/0، 75/0 و یک درصد وزنی و در شرایط گلدانی بودند. نتایج نشان داد که استفاده از سوپرجاذب بر تمام شاخص­های رشدی شامل روندک، برگ، ریشه و بوته و شاخص­های زایشی در شرایط تنش خشکی معنی­دار بود. در تمام شاخص­های رویشی به جز طول ریشه و طول روندک و تمام شاخص­های زایشی بیشترین میانگین­ها مربوط به تیمار یک درصد سوپرجاذب با 30 درصد تخلیه رطوبت بود، که به‌عنوان بهترین تیمار آزمایشی انتخاب می‌گردد. افزایش میزان مصرف سوپرجاذب باعث افزایش معنی­دار وزن میوه­ها گردید به طوری­که با مصرف 25/0 درصد وزنی سوپر جاذب عملکرد نسبت به تیمار شاهد (صفر درصد وزنی) تا چهار برابر افزایش داشته است.

کلیدواژه ها:

بیشینه تخلیه رطوبت ، رشد رویشی و زایشی ، عملکرد