تاثیر ایجاد حس مکان در مجتمع های مسکونی بر پایداری اجتماعی

مسکن یکی از ابتدایی ترین نیازهای بشر و جایی برای تسکین او می بلشد که انسان هر روز و شب با آن در تماس است و از آن تاثیر می پذیرد و بر آن و دنیای خویش تاثیر می پذیرد و با توجه به معضلاتی که امروزه گریبان گیر مسکن ایرانی شده است و روبه بلند مرتبه سازی های بی قانون و بی رویه رفته است و دیدگاه عملکرد گرا باعث از بین رفتن معنا و مفهوم در معماری شده است و مسکن به یک سرپناه تبدیل شده است و متاسفانه دیگر نمی تواند پاسخگوی نیازهای روانی و معنوی او باشد که بدین ترتیب موجب افسردگی و گریز از مسکن و تسکین گاه شده است.در این مقاله سعی بر آن است تا بتوان با ایجاد حس مکان در مسکن ایرانی بر پایداری اجتماعی تاثیر بسزایی گذاشت.