اثربخشی طرحواره درمانی بر افزایش رضایت زناشویی و همدلی عاطفی در زنان متاهل

پژوهش حاضر با هدف بررسی تعیین اثربخشی طرحواره درمانی بر رضایت زناشویی و همدلی عاطفی انجام شد. روش پژوهش حاضر از نوع شبه آزمایشی و با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل بود. نمونه پژوهش شامل 30 نفر از زنان متاهل که در دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه 15 نفر) گمارده شدند. گروه آزمایش به مدت 8 جلسه 90 دقیقه ای تحت مداخلات طرحواره درمانی قرار گرفت و گروه کنترل مداخله ای را دریافت نکرد. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه های رضایت زناشویی انریچ و همدلی عاطفی دیویس استفاده شده و برای آژمون فرضیه های پژوهش از آزمون تحلیل کواریانس استفاده شد. با توجه به نتایج بدست آمده، میزان F=2250/753 در متغیر رضایت زناشویی و میزان F=758/413 در متغیر عمدلی عاطفی، می توان اینگونه بیان کرد که میان گروه آزمایش و کنترل در پس آزمون تغییرات معناداری مشاهده می شود. بر مبنای نتایج می توان نتیجه گرفت که طرحواره درمانی موجب افزایش رضایت زناشویی و همدلی عاطفی شده و استفاده از این روش برای افزایش متغیرهای فوق سودمند به نظر می رسد.

کلیدواژه ها:

طرحواره درمانی ، رضایت زناشویی ، همدلی عاطفی