بررسی سامانه شبکه های ارتباطی و برنامه ریزی ساختار شهر در بافت فرسوده

امروزه کاربری زمین شهری از جمله عوامل مهم در سیستم شهر است که از طریق شبکه های ارتباطی و جریان های ترافیکی با سیستم حمل ونقل در ارتباط مستقیم ومتقابل است. حمل و نقل یکی از مهمترین زیربناهای تشکیل دهنده زندگی شهری است که شکل و چگونگی توسعه اجتماعی و اقتصادی شهر را تعیین میکند. در واقع حمل ونقل و کاربری زمین شهری، یک سیستم را شکل می دهد به گونه ای که تصمیم در یکی بر دیگری اثر می گذارد و مدیریت در یکی می تواند درتحقق اهداف دیگری مؤثر واقع شود. بی شک یکی از مهمترین معضلات بافتهای فرسوده شهری، ناکارآمدی شبکه ارتباطی اسـت .معابر که معرض، درهم تنیده، غیرهندسی و ناهماهنگ با نیازهای دسترسی، افزون بر اینکه آمدوشـد و دسترسی به بافت را برای ساکنان دشوار می سازد، تأمین خدمات و تأسیسات شهری را نیز با دشـواری روبه رو میکند. باتوجه به نقش انکارناپذیر شبکه ارتباطی در بازطراحی و ساماندهی بافتهـای فرسـوده شهری؛ ارائه و تدوین هرگونه طرح در این راستا نیازمند به کارگیری و رعایـت اصـول و قواعـد طراحـی شبکه ارتباطی ازجمله میزان نفوذپذیری کالبدی و بصری، سلسله مراتب معابر شهری، مقاطع طـولی و عرضی مناسب و ... است.هدف این تحقیق بررسی موردی مشکلات نظام و جابه جایی در بافت فرسوده در شهرها است.روش تحقیق بر اساس سه روش کمی، کیفی و پیمایشی، به طور معید شان و با قالب بودن روش تحقیق پیمایشی در شهرسازی صورت پذیرفته است.نتایج حامل از این تحقیق بررسی و ارزیابی نظام جابه جایی در بافت فرسوده و معرفی مشکلات و اولویت بندی آن ها خواهد بود. تأثیرات کاربری اراضی شهری در ایجاد حجم ترافیک جهت ساماندهی و بازتوزیع فضایی آنها موثر است.