مقایسه 8 هفته تأثیر فعالیت ورزشی هوازی تناوبی، تداومی و ترکیبی بر شاخص گلیسمیک، انسولین و ترکیب بدنی بیماران دیابتی نوع 2 مبتلا به NAFLD

بیماری کبد چرب غیرالکلی (NAFLD) ابه دلیل چاقی و مقاومت به انسولین، منجر به انباشت تری گلیسیرید و اسیدهای چرب آزاد در کبد می شود (1). این بیماری اغلب با بیماری های متابولیکی نظیر دیابت نوع 2، چاقی و اختلال چربی همراه است (2). درمان توصیه شده برای این بیماری شامل کاهش وزن از راه رژیم غذایی، فعالیت بدنی و عمل جراحی برای کاهش وزن در چاقی های مفرط است (3). یکی از روش های بسیار مناسب ورزشی است که اغلب با کنترل اشتها سبب حفظ وزن ایده آل می شود. مقادیر زیاد فعالیت ورزشی، به کاهش مقادیر چربی درون کبدی و بهتر شدن ترکیب بدن منجر می شود (4). فعالیت ورزشی منظم، عوامل خطر بیماری دیابت نوع 2 را کاهش می دهد و باعث بهتر شدن تنظیم قند خود (5)، افزایش انرژی هزینه ای، تسریع و بهتر شدن اکسایش چربی ها، کاهش چاقی تام و نیز کاهش چاقی شکمی می شود (6)؛ از دیرباز تمرین کم شدت یا متوسط به مدت طولانی روش مطلوب چربی سوزی و کاهش وزن بوده است (7). در مقابل تمرین هوازی تداومی، تمرین تناوبی وجود دارد که در یک دهه اخیر طرفداران زیادی پیدا کرده است (4). در چندین پژوهش تمرین هوازی تداومی و تمرین هوازی تناوبی باعث بهتر شدن ترکیب بدن شد (8 و 9). اما در چند پژوهش تأثیر معناداری مشاهده نشد (10 و 11). این نتایج متناقض، ضرورت بررسی این تمرین ها را بر بیماران دیابتی نوع 2 مبتل به کبد چرب بیش از پیش نمایان می سازد. همچنین، تا کنون پژوهشی تدثیر انواع تمرین هوازی تداومی و تناوبی را بر انسولین و شاخص گلیسمیک در بیماران دیابتی نوع 2 مبتلا به NAFLD بررسی نکرده است. همچنین، ترکیب این دو نوع تمرین هوازی بر این دسته از بیماران بررسی نشده است. بنابراین، در این پژوهش تأثیر تمرین ورزشی هوازی تداومی، تناوبی و ترکیبی بر شاخص گلیسمیک، انسولین و ترکیب بدنی بیماران دیابتی نوع 2 مبتلا به NAFLD بررسی می شود.