معماری پایدار با تاکید بر فضای باز با تمرکز بر جایگاه مسکن و انرژی

از دیرباز فضاهای باز در معماری و شهرسازی ایران مورد توجه بوده و می توان گفت هیچ بنایی احداث نمی شده مگر آن کهساماندهی و شکل گیری صحیح فضاهای باز آن نیز مدنظر معمار بوده است. اصول پایدار معماری گذشته ایران در فضاهای باز نیزمشاهده می شود؛ از آن جمله می توان به احترام به طبیعت، توجه به تناسبات، وحدت میان کل و جز، پایداری و هماهنگی با اقلیم،ایجاد حس مکان و هویت فضایی اشاره نمود. همیشه توجه خاصی به فضای باز در طراحی مسکن ایرانی وجود داشته است. رعایتالگوهای بومی پر و خالی در خلق فضاهای زندگی ایرانیان منطبق با فرهنگ همسازی با طبیعت این ملت در اقلیم های مختلف کشورو برای قرنهای متمادی شیوه عملکرد معماران بوده است. گذر زمان تغییر در نیازها و مفاهیم را اجتناب ناپذیر می سازد، اما برخینیازها، از جمله می توان به نیاز بشر به ارتباط با طبیعت و فضای باز، خلوت و گسترش روابط اجتماعی اشاره کرد، که خود را درمعماری مسکن در فضاهای باز (حیاط و...) و نیمه باز (ایوان و...) جلوه گر می کند.هدف از این پژوهش سعی شده با تعریف معماری پایدار در مسکن و تاثیر ایجاد فضای باز در کیفیت بالا و آسایش ساکنین وهمچنین توجه به مصرف انرژی در بهینه سازی ساختمان وعواملی که باعث تاثیرگذاری آن در معماری پایدار میشود، مورد توجهقرار گیرد.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، فضای باز ، مسکن و انرژی