بررسی مردم شناسانه عناصر جادوگری در رمان اهل غرق اثر منیرو روانی پور

مردم­شناسی دانش شناخت مردم، فرهنگ و تاریخ زندگی آن­هاست که دارای زیر شاخه­های متعددی است. از جمله می‌توان به مردم­شناسی دینی اشاره­کرد. قلمرو مطالعات مردم­شناسی دینی، اعتقادات جوامع مختلف دربارۀ ماوراء­الطبیعیه و نحوۀ پیدایش آن­هاست. سحر و جادو نیز بخش مهمی از نظام عملکرد اعتقادی اقوام را می­سازد. رمان اهل غرق که با شهرت گسترده خود، منیرو روانی­پور را در زمرۀ نویسندگان شهیر ایران قرار داد از قصه­های عامیانۀ ایرانی است که ریشه در عقاید و باورهای دیرین مردم خود دارد. قصۀ مردمانی که در مقابل نیروی ناشناختۀ ماوراءالطبیعه، ناگریز دست به دامان رفتارهای جادویی متقابل شدند. براساس پژوهش انجام یافته این رفتارها در ایران باستان و ادیان ابتدایی رواج داشته ­است طوری که جادو را به دو مقوله جادوی سیاه و جادوی سفید تقسیم­بندی نمودند. اولی مطرود و ناپسند و دومی مقبول و مورد تأیید بود. در این جستار ابتدا به تعریف و ویژگی­های ابزار جادویی منطبق با مردم­شناسی دینی پرداخته­ شده و سپس شواهد متنی ارائه‌گردیده‌است. یافته­ها نشان­می­دهند؛ برای مقابله با جادوی سیاه شخصیت­های جادویی همچون «آبی­ها، بوسلمه، دی­زنگرو، والاحضرت» از ابزارهای مختلفی همچون: «جادو، طلسم، نمک، اسپند» استفاده شده­است.  

کلیدواژه ها:

جادو ، طلسم ، پری ، اهل غرق ، رفتارهای جادویی