بررسی اثربخشی روش درمانی روان نمایشگری بر بهبود تحول اخلاقی کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی/ نقص توجه

مقدمه: اعتقاد بر این است که قضاوت اخلاقی کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی/ نقص توجه دارای نقص است، این کودکان در ظرفیت قضاوت اخلاقی دارای کمبود هستند و این نقص، تعامل را با دیگران دشوار می‏‌سازد. هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی روش ‏درمانی روان ‏نمایشگری بر تحول اخلاقی کودکان دارای اختلال بیش فعالی/ نقص توجه انجام شد. روش: پژوهش حاضر از نوع مطالعات نیمه ‏آزمایشی بود. جامعه آماری آن کودکان ۷ تا ۱۲ سال مبتلا به اختلال بیش فعالی/ نقص توجه که جهت درمان به کلینیک‏‌های درمانی شهر شیراز در سال ۱۳۹۸ مراجعه کرده بودند. تعداد ۳۰ نفر از این کودکان که توسط روان‏پزشک بیماری آنان مورد تأیید قرار گرفته بود، به عنوان آزمودنی انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه کنترل و آزمایش گمارش شدند. سپس آزمودنی‏‌ها آزمون قضاوت اخلاقی ﺳﯿﻨﻬﺎ و ورﻣﺎ را تکمیل کردند و نمرات آن‌ها به عنوان پیش‌‏آزمون انتخاب شد. گروه آزمایش در ۸ جلسه آموزش گروهی به صورت هفته‏‌ای ۱/۵ ساعت تحت مداخله‏‌ی روان ‏نمایشگری قرار گرفتند. افراد گروه کنترل، هیچ مداخله‌‏ای دریافت نکردند. در پایان مداخله از هر دو گروه پس‏‌آزمون گرفته شد. بعد از ۲ ماه هر دو گروه، پیگیری شدند. داده‏‌ها با آزمون تحلیل کواریانس یک ‏طرفه، با نرم‏‌افزار SPSS ۲۲ ارزیابی شد. یافته‏‌ها: یافته‏‌ها نشان داد که روش درمانی روان ‏نمایشگری بر بهبود تحول اخلاقی در کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی/ نقص توجه موثر است (۰/۰۰۵>P). نتیجه‌‏گیری: با توجه به یافته‏‌ها از درمان روان ‏نمایشگری می‏‌توان به ‏عنوان مداخله‏‌ای موثر بر بهبود تحول اخلاقی کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی/ نقص توجه بهره برد.

کلیدواژه ها:

Attention deficit hyperactivity disorder ، Moral development ، Psychodrama ، Child ، اختلال بیش فعالی/ نقص توجه ، تحول اخلاقی ، روان ‌نمایشگری ، کودک