اثر‌بخشی آموزش اختصاص‌سازی حافظه سرگذشتی بر نشانه‌های استرس پس از سانحه جانبازان مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه

مقدمه: یکی از مشکلات افراد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه، گرایش به یادآوری مواد مربوط به آسیب و مشکل در بازیابی وقایع اختصاصی است. هدف: هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر بخشی آموزش اختصاص‌سازی حافظه سرگذشتی بر نشانه‌های استرس پس از سانحه در جانبازان مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه شهر اصفهان بود. روش: این پژوهش یک پژوهش نیمه تجربی و طرح آن از نوع پیش‌آزمون پس‌آزمون همراه با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش جانبازان بستری در بیمارستان شهید رجایی شهر اصفهان در سال ۱۳۹۵ بود. از بین آن‌ها ۳۰ نفر مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. ابزار پژوهش فهرست نشانه‌های اختلال پس از ضربه بود. ابتدا از افراد هر دو گروه پیش‌آزمون به عمل آمد و سپس گروه آزمایش (۱۵نفر) به مدت ۷ جلسه گروهی ۲ساعته تحت آموزش برنامه آموزش اختصاصی‌سازی حافظه سرگذشتی (MEST) قرار گرفت. پس از پایان برنامه آموزش نیز از هر دو گروه پس‌آزمون گرفته شد. سپس داده‌ها با روش تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته‌ها: نتایج نشان داد که در مقایسه با گروه کنترل، آموزش اختصاصی‌سازی حافظه موجب کاهش نشانه‌های اختلال استرس پس از سانحه شد(۰/۰۵P<). نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج پژوهش آموزش مبتنی بر بهبود و اصلاح حافظه سرگذشتی می‌تواند به عنوان مداخله‌ای مهم در پیشگیری و درمان نشانه‌های اختلال استرس پس از سانحه، در کنار درمان‌های رایج به کار گرفته شود.

کلیدواژه ها:

Specificity training ، Autobiographical memory ، Post-traumatic stress ، Veterans ، آموزش اختصاص‌سازی ، حافظه سرگذشتی ، استرس پس از سانحه ، جانبازان