رابطه ناگویی هیجانی با تمایزیافتگی شخصیتی و خودشیفتگی در دانشجویان افسرده ساکن در خوابگاه های مرکز شهر تهران در سال ۱۳۹۷

هدف از این پژوهش بررسی رابطه ناگویی هیجانی با تمایزیافتگی شخصیتی و خودشیفتگی در دانشجویان افسرده ساکن در خوابگاههای مرکز شهر تهران بود. روش پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی است. جامعه آماری کلیه دانشجویان ساکن در خوابگاه های مرکز شهر تهران با تشخیص افسردگی در سال تحصیلی ۱۳۹۸-۱۳۹۷ بودند. حجم نمونه ۱۰۰ نفر از این دانشجویان به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب و به پرسشنامه ­­­های پرسشنامه ناگویی هیجانی بگبی، پارکر و تیلور (۱۹۹۴)، تمایزیافتگی خود دریک، مورداک، مارسزالک و باربر (۲۰۱۵)، خودشیفتگی راسکین و تری (۱۹۸۸) و افسردگی بک، استیر و براون (۱۹۹۶) پاسخ دادند. دادههای جمع آوری شده با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندمتغیره تحلیل شد. یافته ها نشان داد که بین ناگویی هیجانی با تمایزیافتگی شخصیتی رابطه منفی و معنیداری وجود دارد (۰/۰۱>P). بین ناگویی هیجانی با خودشیفتگی رابطه مثبت و معنیداری وجود دارد (۰/۰۱>P). نتایج تحلیل رگرسیون چندمتغیره نیز آشکار کرد که ۶۵/۴% درصد از کل واریانس تمایزیافتگی شخصیتی و ۵۹/۱% درصد از کل واریانس خودشیفتگی به وسیله ابعاد ناگویی هیجانی تبیین میشود. یافته های این پژوهش نشان می­ دهد که ابعاد ناگویی هیجانی سهم معنادار در پیش بینی تمایزیافتگی شخصیتی و خودشیفتگی در دانشجویان افسرده دارند.

کلیدواژه ها:

ناگویی هیجانی ، تمایزیافتگی شخصیتی ، خودشیفتگی ، افسردگی.