زنان و صلح جهانی با تأکید بر صلح‌بانان زن سازمان ملل متحد و جامعۀ زنان ایرانی

اگرچه صلح از کهن‌‌ترین آرمان‌های بشر است، تاریخ بشر مشحون از درگیری‌ها، تعارضات و برخوردها است. بررسی‌ها نشـان داده که اقدامات تجاوزکارانه، درگیری‌های نظامی، سیاست‌های استعماری و هرگونه مداخله خارجی و نیز تروریسم و رفتارهای خشونت‌آمیز، زنان را بیشتر مورد آسیب قرار داده است. نقض حقوق انسانی زنان و کودکان در جریان جنگ‌ها و درگیری‌های نظامی به‌طور آشـکار بنیان‌های سلامت و امنیت جامعـه بشـری را مـورد تهدیـد قـرار داده است. در این میان مسئولیت حفظ و ترویج صلح یکی از بزرگ‌ترین وظایف صلح‌بانان زن در سازمان ملل متحد است و این نهاد جهانی برافزایش مشارکت زنان در حفظ صلح، ایجاد صلح و استقرار صلح به‌ویژه از زمان تصویب قطعنامه 1325 شورای امنیت سازمان ملل در سال 2000 در مورد زنان، تأکید داشته؛ لذا صلح و امنیت زنان، هدف مهمی برای صلح سازمان ملل بوده است. در این پژوهش با تمرکز بر کشورهای سودان جنوبی، لیبی و ساحل‌عاج، سؤال اصلی این است که صلح‌بانان زن سازمان ملل متحد در عملیات حفظ صلح و در جهت برقراری صلح چه نقشی ایفا کرده‌اند؟ همچنین نقش جامعۀ زنان ایرانی در ایجاد صلح و امنیت هم موردتوجه پژوهش حاضر است. این مقاله با رویکردی فمینیستی و بر پایۀ نظریه فمینیسم صلح‌طلب و از طریق منابع کتابخانه‌ای و روش توصیفی-‌ تحلیلی به این فرضیه رسیده است که حضور نیروهای حافظ صلح زن به دلیل استعدادها، ویژگی‌ها و مزایای عملی، به داشتن یک عملیات حفظ صلح مؤثرتر کمک کرده است و به این دلیل هم شاهد گسترش صلح‌بانان زن در عملیات حفظ صلح هستیم.

کلیدواژه ها:

صلح‌بانان زن ، صلح جهانی ، عملیات حفظ صلح ، قطعنامه 1325 شورای امنیت سازمان ملل متحد ، سودان جنوبی ، لیبی ، ساحل‌عاج ، جامعۀ زنان ایرانی