بررسی وضعیت روانشناختی زوجین دارای فرزند اختلال درخودماندگی (ASD)

اختلالات درخودماندگی گروه اختلالات عصبی رشدی است که در معیارهای تشخیصی مرتبط به کمبود در ارتباطات و اجتماعی شدن، علاقهمحدود و رفتارهای تکراری همپوشی دارند. درخودماندگی اختلال رشدی مغز به شمار میرود که بهوسیله نقص در رفتارهای اجتماعی و ارتباطات،رفتارهای تکراری و محدود، مشخص میگردد. هدف اجرای این پژوهش، مقایسه انعطاف پذیری (ذهنی) شناختی زوجین دارای فرزند مبتلابهاختلال در خودماندگی با زوجین دارای فرزند سالم بود. روش پژوهش، توصیفی و از نوع علی-مقایسه ای بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شاملزوجین دارای فرزند مبتلابه اختلال در خودماندگی مراجعه کننده به مراکز درمان وتوانبخشی شهر بروجرد در سال 1398، به تعداد 200 نفربودند. به روش نمونه گیری غیر تصادفی- در دسترس، 100 نفر از زوجین دارای فرزند با و بدون اختلال در خودماندگی، به عنوان نمونه انتخابشدند. از پرسشنامه استاندارد انعطاف پذیری شناختی دنای و ونادروال (2010) جهت گردآوری اطلاعات استفاده شده است. به منظور تحلیل داده هااز شاخص های آمار توصیفی مانند میانگین و واریانس و از شاخص های آمار استنباطی مانند تحلیل واریانس چندمتغیره استفاده شد. نتایج نشانداد که انعطاف پذیری شناختی، زوجین متفاوت بوده و وضعیت آنها در این متغیرها نسبت به فرزندان عادی پایین تر است. بر اساس یافته هایپژوهش، نتیجه گیری می شود ابتلا فرزندان به اختلال در خودماندگی می تواند بر وضعیت روانشناختی والدین آنها به خصوص در متغیر تأثیرمنفی به جای بگذارد.