بررسی مشروعیت حق شرط ایران بر کنوانسیون حقوق کودک

کنوانسیون حقوق کودک نخستین سند جامع بین المللی در ارتباط با حقوق کودکان است.۱ تنظیم سند جامع که حقوق کودکان را از جنبه های مختلف موردحمایت و تضمین قرار دهد و دارای ضمانت اجرا و الزام حقوقی باشد، لازم و ضروری بود سرانجام مجمع عمومی سازمان ملل متحد در سال ۱۹۸۹ با تصویب کنوانسیون حقوق کودک این مهم را محقق ساخت و در سال ۱۹۹۰ لازمالاجرا گردید. تقریبا تمامی کشورها یعنی ۱۹۳ کشور به استثنا آمریکا و سومالی به این کنوانسیون پیوستند، بنابراین کنوانسیونی حقوق کودک تنها کنوانسیونی است که تقریبا همه کشورها آن را امضا کرده اند (پیچونا، .(۱۳۸۸ ایران سال ۱۹۹۱ کنوانسیون حقوق کودک را امضا و در سال ۱۹۹۴ آن را با حق شرط »عدم اجرای هرکدام از مقررات کنوانسیون را که با حقوق اسلامی و مقررات بین المللی لازم الاجرا مغایر باشد، برای خود محفوظ میداند.« تصویب نموده است. اما این شرط ازنظر ۱۳ کشور۲، مغایر کنوانسیون (وین)۳ و حقوق کودک دانسته شده است.۴ و به سبب مغایرت حق شرط ایران با اصل برتری حقوق بین الملل بر حقوقو داخلی و مخالف این شرط با هدف و موضوع کنوانسیون به مخالف با حق شرط ایران پرداخته اند.به همین سبب کمیته حقوق کودک نیز از ایران درخواست نموده است »ماهیت کلی حق شرط خویش را برای مسترد یا محدود کردن بررسی نماید.۵«

کلیدواژه ها:

کنوانسیون حقوق کودک ، حق شرط ، موضوع و هدف کنوانسیون