تحلیل فقهی ماهیت «افساد فی الارض» از منظر فقه امامیه

افساد فی ‌الارض یکی از موضوعات شرعیه‌ای است که از زمان معصومان: تا به امروز واقع شده است؛ به‌طوری‌که در روایات شیعه و فقه امامیه، حکم آن ضمن برخی مصادیق آن، همانند معتاد به قتل ذمی، عبد، محتال، ساحر و... آمده است. این نوشتار با روش توصیفی ـ تحلیلی و بهره‌گیری از منابع کتابخانه‌ای و رایانه‌ای به بررسی روایات و مصادیق عرضه‌شده در قرآن و کلام فقها پرداخته و ماهیت افساد فی ‌الارض را استخراج کرده که بر مصادیق نو ظهور تطبیق‌پذیر است. حاصل این پژوهش آن است که ماهیت افساد فی‌الارض هر عملی است که سبب برهم‌ریختن نظم و سلامت امنیتی یا اخلاقی یا اجتماعی و یا اقتصادی جامعه شود و موجب تباهی آن جامعه گردد.

کلیدواژه ها:

افساد فی الارض ، سلب امنیت عمومی ، شیوع فساد ، مصادیق افساد فی الارض