سنجش و ارزیابی بعد ذهنی زیست پذیری در بافت های شهری کلانشهر تبریز

مساله عدم‌توجه به قابلیت‌زندگی در بافت‌های‌شهری دغدغۀ‌‌اصلی در جغرافیا و سیاست‌شهری است. بنابراین پژوهش حاضر با هدف بررسی زیست‌پذیری بافت‌های‌‌شهری تبریز گام به عرصۀ ‌تحقیق نهاده است. این تحقیق به لحاظ ماهیت از نوع کاربردی بوده و به حیث روش، توصیفی- تحلیلی می‌باشد. ابزار‌سنجش پرسشنامه بوده است. جامعۀ‌آماری پژوهش بر اساس دیدگاه تجربی بررسی کیفیت محیط‌شهری، ساکنین بافت‌های شهری قدیم و جدید می‌باشند؛ که بر اساس جدول‌مورگان به تعداد 1558693 نفر بوده است؛ که با توجه به حجم‌جامعه و بر اساس جدول‌مورگان برابر با 384 نفر می‌باشد، که به شیوه نمونه‌گیری خوشه ای و با تخصیص متناسب به هر‌یک ازمحلات کم-برخوردار، نیمه‌برخوردار و برخوردار به ترتیب 39، 70 و 42 (نمونه در بافت قدیم) و 100، 71 و 62 (نمونه در بافت جدید) اختصاص داده شده است. همچنین ضریب‌آلفای‌کرونباخ به‌دست آمده از بررسی پایایی ابزار اندازه‌گیری (913/0) در سطح قابل قبولی بوده است. برای تجزیه‌و‌تحلیل اطلاعات از تحلیل‌واریانس‌چند‌متغیری (MANOVA) استفاده شده است. نتایج پژوهش حاضر نشان‌می‌دهد به‌طور‌کلی زیست‌پذیری در بافت‌های شهر تبریز از حد متوسط پایین‌تر بوده به‌طوریکه با توجه به نتایج تحلیل‌واریانس‌چند‌متغیری مشخص گردید، میزان زیست‌پذیری‌شهری در انواع بافت‌های شهر تبریز متفاوت است؛ به‌طوریکه میزان زیست‌پذیری در بافت‌قدیم به دلیل کسب میانگین رتبه بیشتر در ابعاد خدمات‌و‌زیرساخت‌های‌شهری، اجتماع‌شهری، تاریخ‌شهری، اقتصاد-شهری و مدیریت‌شهری بیشتر از بافت جدید بوده است. همچنین مشخص گردید بعد مدیریت-شهری و اجتماع‌شهری در بافت‌قدیم (بیشتر) و بعد محیط‌شهری در بافت‌جدید (بیشتر) تفاوت معنا داری داشته است.

کلیدواژه ها:

کیفیت‌محیط ، زیست‌پذیری ، بعد‌ذهنی ، تحلیل‌واریانس‌چند‌متغیری‌(مانوا) ، کلانشهر تبریز