بررسی تاثیرورزش هوازی برکیفیت زندگی زنان مبتلابه سرطان پستان
محل انتشار: اولین کنگره سالیانه دانشجویی آوان
سال انتشار: 1399
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 285
نسخه کامل این مقاله ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
این مقاله در بخشهای موضوعی زیر دسته بندی شده است:
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
AVAN01_306
تاریخ نمایه سازی: 5 بهمن 1399
چکیده مقاله:
زمینه و هدف: سرطان پستان یکی ازشایع ترین سرطان هاوکشنده ترین بدخیمی درمیان زنان درسراسردنیاست.شایع ترین سن ابتلادرزنان ایرانی،به طورمتوسط 47سالگی است. درمان های این بیماری سبب تغییرات نامطلوب متعددجسمی وروانی واجتماعی بیماران شده وکیفیت زندگی آنان راتحت تاثیرقرارمی دهد.هدف ازاین پژوهش تعیین تاثیرورزش هوازی برکیفیت زندگی زنان مبتلابه سرطان پستان است.مواد و روش ها: این مطالعه ی مروری سیستماتیک با جستجو در پایگاه های اطلاعاتی iranmedex,pubmed, sid, magiranوموتورهای جستجوGooglescholar و علم نت باکلیدواژه های ورزش،هوازی،زنان،سرطان پستان به صورت فارسی و انگلیسی طی سال های 1990 تا 2019 انجام شد. دراین مطالعه از25مقاله ی مداخله ای بهره گرفته شده است.یافته ها: طبق بررسی هاورزش هوازی بامکانیسم های متفاوتی ازعود سرطان پستان وعوارض ناشی ازدرمان پیشگیری می نماید. استفاده ازمداخلات غیردارویی مانندورزش هوازی،همزمان بااقدامات دارویی دراین بیماران نقش موثری درکیفیت زندگی آنان دارد.خانم های که ازسرطان پستان رنج میبرند،میتوانندازورزش هایی مثل ورزش هوازی برای تقویت حافظه وکاهش خستگی کمک بگیرند.به طورکلی نتایج نشان دادکه انجام ورزش هوازی ومنظم به تقریب 3باردرهفته باعث بهبودکیفیت زندگی وافزایش عملکرد فیزیکی وجسمی وشناختی واجتماعی وسلامت روان آن ها می شود. نتیجه گیری: طبق تحقیقات ورزش هوازی سبب بهبودوارتقای کیفیت زندگی زنان مبتلابه سرطان پستان میگردد.این روش می تواندبه عنوان بخشی ازاقدامات معمول بیماران درکنار سایراقدامات درمانی قرارگیرد.کارکنان بهداشتی، درمانی می توانند مشاوره ورزشی وفعالیت بدنی رابه عنوان بخشی ازاقدامات معمول بیماران قراردهند.پزشکان وماماهامی توانند باآموزش ومشاوره صحیح وباافزایش آگاهی وکاهش نگرانی ،آنان رادربحران های مختلف زندگی یاری نموده وبه بهبودکیفیت زندگی آنان کمک نمایند.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
پریسا چویلی
کارشناس مامایی،دانشگاه آزاد اسلامی،واحد اهواز،اهواز،ایران