بررسی حساسیت ایزوله ‏های محیطی و بالینی مایکوباکتریوم‏های غیرتوبرکلوز شهر اصفهان به سیپروفلوکساسین با استفاده از روش آگار دایلوشن

  مقدمه: سیپروفلوکساسین از جمله فلوروکینولون‏هاست که بر روی مایکوباکتریوم‏ها فعال بوده و از طریق اختلال در عملکرد DNA ‏ژیراز و آنزیم توپوایزومراز IV ‏باکتری اثر خود را اعمال می‏کند. امروزه مواردی از بروز مقاومت نسبت به این آنتی بیوتیک در مناطق جغرافیایی مختلف جهان گزارش شده که درمان بیماری‏های ناشی از مایکو باکتریوم‏های غیر توبرکلوز را با مشکل روبرو ساخته است .   مواد و روش ‏‏ ها: در این مطالعه، تعداد 39 ایزوله مایکوباکتریوم غیر توبرکلوز محیطی و بالینی از کلکسیون میکروبی گروه میکروب‏شناسی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان و مرکز سل استان اصفهان جمع آوری و پس از تأیید گونه‏ها از طریق رنگ آمیزی اسید فست، بررسی سرعت رشد و آزمایش‏های بیوشیمیایی رایج، حساسیت دارویی آن‏ها در برابر غلظت‏های 1، 2 و4 میکروگرم بر میلی‏لیتر سیپروفلوکساسین با استفاده از روش آگار دایلوشن بر اساس الگوی ارائه شده توسط CLSI تعیین شد .   نتایج: از 39 ایزوله شناسایی شده توسط آزمایش‏های فنوتیپیک، 25 مورد Mycobacterium fortuitum ، 10 موردM. gordonae ، یک مورد M. smegmatis ، یک مورد ‏ M. conceptionense و دو مورد M. abscessus بود. همه ایزوله‏ها به جز M. abscessus در برابر هر سه غلظت 1، 2 و 4 میکروگرم بر میلی‏لیتر سیپروفلوکساسین، حساس بودند.   بحث و نتیجه ‏ گیری: با توجه به حساسیت بیش‏ترین ایزوله‏های مایکوباکتریوم غیر توبرکلوز محیطی (به غیر از 2 ایزوله M . abscessus ) و ایزوله‏های بالینی شامل گونه‏های M . fortuitum و M. gordonae به آنتی بیوتیک سیپروفلوکساسین در این مطالعه، این دارو می‏تواند در استراتژی درمانی این دسته از عفونت‏ها به عنوان داروی اصلی استفاده شود.  

کلیدواژه ها:

حساسیت دارویی ، مایکوباکتریوم‏های غیر توبرکلوز ، سیپروفلوکساسین ، آگار دایلوشن