روش های آزمایشگاهی سال‌یابی آثار باستانی

بیش از نیم‌قرن از آغاز پژوهش ­های باستان­سنجی به­ عنوان یک رویکرد میان­رشته­ای در حوزه­ ی علوم میراث فرهنگی (به­ خصوص باستان­ شناسی به­ عنوان رشته مبدأ یا مادر) می­گذرد که محققین حوزه­ های مختلف علوم انسانی، علوم پایه، فنی و مهندسی و هنر را به ­واسطه­ ی علاقه‌مندی‌شان به یافته­ های باستانی و کنجکاوی در حل مسائل پیرامون گذشته بشری با در اختیار داشتن تجهیزات و روش­ های مختلف تجزیه‌وتحلیل داده ­ها گرد هم آورده و تحت لوای رویکردی میان­ رشته­ ای بنام باستان­سنجی به یک همکاری علمی و پژوهشی قادر ساخته است. با نگاهی به تاریخچه پژوهش­ های باستان­ سنجی در ادبیات پژوهشی غرب از دهه­ ی 1950، هنگامی‌که رسماً این واژه به فعالیت گروهی یا عملکرد تلفیقی این دسته از پژوهشگران در آزمایشگاه تحقیقات باستان­ شناسی و تاریخ هنر در دانشگاه آکسفورد اختصاص داده شد تا به امروز، می­ توان گستره­ی ورود پژوهشگران و متخصصین علوم مختلف را به مرز این میان رشتگی پژوهشی فراتر از قبل دانست. به‌طوری‌که امروزه حوزه­ ها و گرایش ­هایی، پژوهشگران این رویکرد علمی را به خود می­خواند که نسبت به چندین موضوعات محدود اولیه گسترده شده و به نظر می­رسد آن را به فرارشته ­ای شدن تبدیل کرده است. بی­شک این گستردگی عملکرد و ورود آن به مرزهای ناشناخته­ تر را می ­بایست مدیون پیشرفت علوم مختلف به ­خصوص شناخت فنون و تجهیزات نوین دانست. امروزه رویکرد پژوهشی باستان­ سنجی در حوزه ­های پژوهشی نظیر سال‌یابی، منشأیابی، ساختارشناسی، اصالت­ سنجی، دانش حفاظت و مرمت و غیره به‌طور گسترده ­تری ورود پیداکرده است.