تعیین اثربخشی واقعیت درمانی بر پرخاشگری و سازگاری تحصیلی دانش آموزان پسر مقطع متوسطه

هدف پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی واقعیت درمانی بر پرخاشگری و سازگاری تحصیلی دانش آموزان دختر مقطع متوسطه بوده است. جامعه آماری این پژوهش دانش آموزان پسر مقطع متوسطه شهر بانه در سال تحصیلی 98-99 بود. نمونه آماری این تحقیق را تعداد 36 دانش آموز تشکیل می داد که با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی مرحله ای و بر اساس ملاک های پژوهش، انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایشی 18) نفر) و گواه 18) نفر) گمارده شدند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش، پرسشنامه پرخاشگری (باس و پری، (1992 و پرسشنامه سازگاری تحصیلی (سینها و سینگ، (1993 بود. طرح پژوهشی، طرح آزمایشی با پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه گواه بود. ابتدا برای هر دو گروه پیش آزمون اجرا گردیده، سپس مداخله آزمایشی (واقعیت درمانی) برای گروه آزمایشی در طی 10 جلسه به اجرا در آمد. پس از اتمام برنامه درمانی، پس آزمون و بعد از شش هفته، پیگیری اجرا گردید. نتایج فرضیه ها با استفاده از روش آماری تحلیل کوواریانس چند متغیری مورد تجزیه و تحلیل نشان داد که واقعیت درمانی باعث کاهش پرخاشگری و مؤلفه های آن (p<0/01) و افزایش سازگاری تحصیلی (p<0/001) در پس آزمون گروه آزمایشی در مقایسه با گروه گواه گردید و این اثرات تا 6 هفته بعد از پس آزمون هم ماندگار بود.

کلیدواژه ها:

پرخاشگری ، سازگاری تحصیلی ، واقعیت درمانی