بازشناسی تحلیلی جایگاه معماری ایران باستان در چکامه و ادب پارسی،نمونه موردی شاهنامه فردوسی

به طور کلی، منابع معماری ایرانی را می توان به دو گروه دسته بندی نمود: نخست، بناها و آثار بجای مانده و دوم، متون ادبی و تاریخی و سفرنامه ها، شعار اثار وابنیه بر جای مانده، به ویژه از دوران پیش از اسلام چنان اندک است که با بررسی آن ها به تنهایی نمی توان به بسیاری از خصوصیات معماری و شهرسازی آن دوران دست یافت در این میان، شاهنامه فردوسی یکیاز اثار ادبی گرانبهای است که براساس کتب و متن های موجود در سده چهارم هجری قمری درباره ی تاریخ و فرهنگ دوران پیش از اسلام، استوار شده است. این اثر، یک گنجینه و شاهکار ملی به شمار می رود که بینش ارزشمندی درباره ی فرهنگ و تمدن ایران باستان پیش روی نسل معاصر می گذارد در این پژوهش از طریق مطالعات اسنادی و کتابخانه ای و به روش توصیفی ـ تحلیلی ابتدا کاوشی در میان اشعار و متون فردوسی در شاهنامه صورت گرفته و سپس، خوانشی معماری از لابه لای متون این شاهکار ادبی و براساس آثار معماری ایران باستان انجام پذیرفته است. در این نوشتار از روش تحقیقی توصیفی تحلیلی با استفاده از منابع کتابخانه ای مانند کتابخانه های دانشگاهی، تخصصی و عمومی و استفاده از وبسایت های اینترنتی علمی و تخصصی بهره گرفته شده است.

کلیدواژه ها:

شعر و ادب پارسی ، معماری ایران باستان ، معماری ایرانی ، شاهنامه فردوسی