بررسی تاثیر معماری مدرن بر افزایش تعاملات اجتماعی (نمونه موردی: تهران)

معماری مدرن با کاهش ویژگی های کالبدی نظیر کیفیت عملکردی و فعالیت پذیری، نفوذپذیری و دسترسی، حضور پذیری و گروهی بودن، تعاملات اجتماعی افراد در فضاهای شهری را کاهش داده است همچنین اجتماع پذیری، مشارکتی بودن فضا و شفافیت فضاها را در آنها کاهش داده و موجب کاهش تعاملات اجتماعی در شهرها شده است. همزمان با توسعه فضایی کالبدی شهر تهران با ورود مدرنیسم، نظم فضایی این شهر به هم ریخت و توسعه ی شهر نه به صورت ارگانیک بلکه با هدف پاسخگویی به نیازهای جهان مدرن و تامین اهداف آنها شکل گرفت. به همین خاطر این نوشتار در نظر دارد به بررسی تاثیر معماری مدرن بر افزایش تعاملات اجتماعی بپردازد. نوشتار حاضر از نوع بنیادی است و نگاه حاکم بر آن در تمام بخش ها تحلیل محور است که البته در کنار آن از ابزار توصیف و تطبیق داده ها نیز استفاده شده است و در نهایت با توجه به بررسی های صورت گرفته، می توان نتیجه گرفت که شهر تهران در گذر تاریخی خود از دوره ی قاجار به آرامی و دردوره ی پهلوی با شدت، سبکی از معماری را تجربه نمود که نه با فرهنگ بومی بلکه با فرهنگ وارداتی سازگار بود و شهر تهران که با ساختار سنتی خود و ویژگی های فرهنگی مردم سازگاری داشت مهد تعاملات اجتماعی بود اما با ورود مدرنیسم کم کم این ساختار سنتی شکسته شد و موجب کم رنگ شدن تعاملات اجتماعی در شهر تهران شد تا جایی که در حال حاضر باید فضاهایی در محله ها و شهرها برای افزیش تعاملات اجتماعی مردم در نظر گرفته شود تا بتواند نیاز جامعه به روابط اجتماعی و تعامل میان افراد را گسترش دهد.

کلیدواژه ها:

مدرنیسم ، تعاملات اجتماعی ، توسعه کالبدی فضایی ، ساختار سنتی