لزوم بهره وری از نظام زیبائی شناسی در سازه های فضاکار با تمرکز بر معماری ایرانی

امروزه با ظهور خواسته ها و نیازهای جدید در زند گی بشر، معماری نیز وارد مرحله ی جدید ی از حیات خویش گشته است به نحوی که دیگر سازه های گذشته پاسخگوی نیاز معماری امروز نمی باشند. با صنعتی شدن و توسعه دنیای مدرن، تقاضا برای استفاده از سازه هایی که دارای قابلیت بالا از لحاظ ساختاری و معماری هستند ضروری شد. براساس تعاریف متداول و پذیرفته شده درمهندسی ساختمان هدف طراحی سازه ایجاد فرم هایی است که ضمن تامین نیازهای کاربردی ، بارهای وارد بر ساختمان را با اقتصادترین روش و بالاترین بازده سازه ای تحمل نمایند. با وجود نیازروز افزون کاربران به فضاهائی که بتواند مساحت های بالائی را پوشش دهد و در عین حال سیما و منظر شهری را متناسب با فرهنگ بستر طراحی حفظ نماید نیاز به داشتن طرح هائی که بتواند ایندو را در کنار هم حفظ نماید بیش از پیش احساس می گردد. هدف طراحی سازه باید ایجاد فرم هایی باشد که علاوه بر دستیابی به نتایج فوق از نظر عملکردی و نیز زیبایی شناسی تامین کننده معیارها ی مورد نظر در طراحی معماری ساختمان باشد. نتیجه مشارکت و همکاری نزدیک می ان معماران و مهندسین سازه ارائه طرح هایی است که هم ازنظر پایداری و هم از لحاظ زیبایی شناسی واجدشرایط لازم باشند. در مقاله ی حاضر پس از ذکر مزایای به سزای سازه های فضاکار از جمله پوشش دهی فضاهای با متراژ بالا به معرفی انواع این سازه پرداخته و لزوم بهره گیری از دیدگاه های ز یباشناسانه در طراحی و اجرای این سازه ها با نگاهی به معماری ایرانی در پی آنیم که بتوان در عین طی مسیر پیشرفت در زمینه طراحی سازه معماری اصیل ایرانی را در طرح های نوین خود به دنیای معماری بازشناسانیم و همچنین بازه وسیع طراحی سازه های فضاکار را مورد بررسی قرار دهیم. در این پژوهش از روش تحقیقات کتابخانه ای و نتیجه گیر ی استنتاجی برای کسب نتیجه نهائی بهره گرفته شده است

کلیدواژه ها:

سازه فضاکار ، طراحی سازه ، سازه در معماری ، معماری ایرانی