رابطه عدالت سازمانی ادراک شده و رعایت حریم شخصی با نقش تعدیلگر مولفه های بازدارندگی

مقدمه: حفظ حریم بیماران و خانواده های آنها توسط کادر درمان در بیمارستان های روانپزشکی، از اهمیت بالایی برخوردار است؛ چرا که افشای اطلاعات آنها می تواند وجهه اجتماعی بیمارستان ها را مخدوش کند. پژوهش حاضر با هدف تعیین رابطه عدالت سازمانی ادراک شده و رعایت حریم شخصی با نقش تعدیل گر مولفه های بازدارندگی انجام شد. روش بررسی: این مطالعه از نوع توصیفی- همبستگی و جامعه آماری آن متشکل از ۴۴۵ نفر از کادر درمان بیمارستان های روانپزشکی شهر اصفهان (فارابی و مدرس) بود. نمونه ها بر اساس جدول Morgan؛ ۲۰۵ نفر برآورد گردید و به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای متناسب با حجم، از بیمارستان های مدرس و فارابی به ترتیب ۷۶ و ۱۲۹ نفر انتخاب شدند. ابزار جمع آوری داده ها، چهار پرسشنامه بومی شده در طیف پنج درجه ای لیکرت بود که روایی آن با استفاده از روایی محتوایی، صوری و تحلیل عاملی تاییدی و پایایی آن از طریق ضریب Cronbach's alpha مورد بررسی قرار گرفت. آمار توصیفی و فرضیه ها با روش حداقل مربعات جزیی تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: ارتباط مثبت و معنی داری بین عدالت رویه ای (۰۵ / ۰ > P)، عدالت تعاملی (۰۱ / ۰ > P) و عدالت توزیعی (۰۱ / ۰ > P) با رعایت حریم شخصی مشاهده شد. همچنین، عدالت رویه ای (۰۱ / ۰ > P)، عدالت تعاملی (۰۵ / ۰ > P) و عدالت توزیعی (۰۵ / ۰ > P) و حفظ حریم شخصی با نقش تعدیل گر مولفه های بازدارندگی رابطه داشت. نتیجه گیری: مدل ارایه شده می تواند به عنوان ابزاری جهت پیش بینی و سیاست گذاری در زمینه نقض حریم خصوصی بیماران مورد استفاده قرار گیرد. برقراری نظام عادلانه در برخورد با کادر درمان و تدوین و اجرای آیین نامه هایی در خصوص قطعیت و شدت برخورد با موارد نقض حریم خصوصی، می تواند احتمال نقض حریم خصوصی بیماران را کاهش دهد.

کلیدواژه ها:

عدالت ، حریم شخصی ، بیمارستان های روانپزشکی