مشروعیت توأمان یا چندگانگی مشروعیت در حکومتهای ایران دوره اسلامی (از طاهریان تا سقوط خوارزمشاهیان)
محل انتشار: دوفصلنامه تاریخ و فرهنگ، دوره: 48، شماره: 1
سال انتشار: 1395
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 350
فایل این مقاله در 23 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_JHC-48-1_005
تاریخ نمایه سازی: 22 دی 1399
چکیده مقاله:
هر حکومتی برای کسب مقبولیت و حقّ اعمال حاکمیت بر مردم، نیازمند یک منطق اجتماعی و یا هر عامل وحدتبخش دیگر در جهت توجیه کردن قدرت خویش است. در ایران نه دین و نه عاملی دیگر، بهتنهایی نمیتواند این نقش را ایفا کند، بلکه مجموعهای از عوامل بهصورت توأمان این وظیفه را عهدهدارند به این معنی که حکومتها در ایران مشروعیتشان بر بنیانهای چندگانه استوار است که ما از آن به مشروعیت توأمان یاد میکنیم و به همین دلیل است که فرمانروا در ایران، در اصل نماینده مذهبی و سیاسی و در کنار آن نمایندهی اداری، نظامی، فرهنگی و مظهر گذشته و تاریخ این کشور نیز است. ما با روش توصیفی - تحلیلی به دنبال اثبات این دیدگاه هستیم که حکومتهای ایران بعد از اسلام تا سقوط خوارزمشاهیان به لحاظ مشروعیتی دارای یک نوع مشروعیت توأمان یا چندگانه هستند.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
عبدالله ساجدی
دانشگاه پیام نور
هوشنگ خسروبیگی
دانشگاه پیام نور
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :