تاثیر شعر درمانی بر افسردگی و امیدواری و احساس گناه مراجعین بهزیستی

پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي شعردرماني بر افسردگي، اميدواری و احساس گناه انجام شده است . پژوهش حاضر از لحاظ هدف از نوع تحقيقات كاربردی مي باشد. و از لحاظ روش پژوهش حاضر يک مطالعه آزمايشي وميداني با طرح پيش آزمون پس آزمون با گروه گواه يا كنترل ميباشد.جامعه مورد مطالعه اين پژوهش 80 نفر از مراجعين بهزيستي (مرد و زن) كه برای گرفتن خدمات مشاوره ای به مراكز بهزيستي سبزوار مراجعه كردند. نمونه آماری اين پژوهش شامل 30 نفر مي باشد. اين افراد از گروهي 80 نفری با پاسخ به آزمون افسردگي بک، و ديگر آزمون ها انتخاب شدند و به دو گروه آزمايش ( 15 نفر) و كنترل ( 15 نفر) تقسيم شدند به منظور گردآوری داده ها از پرسشنامه های افسردگي بک ( 1987 )، اميدواری اشنايدر و همکاران ( 1991 ) و احساس گناه گلوگر و جونز ( 1992 ) استفاده شد. برای تجزيه و تحليل داده ها در سطح توصيفي از ميانگين، انحراف معيار و ... استفاده شده است و در سطح استنباطي از تحليل كوواريانس استفاده شده است.يافته های تحقيق نشان داد كه ميانگين متغير افسردگي و احساس گناه در گروه آزمايش كمتر از گروه كنترل است و ميانگين متغير اميدواری در گروه آزمايش بيشتر از گروه كنترل است. با توجه به معناداری اثر عضويت گروهي، اين به معنای اين است كه شعردرماني توانسته است بر كاهش افسردگي و احساس گناه و افزايش اميدواری مراجعين بهزيستي اثربخش باشد.

کلیدواژه ها:

شعر ، شعر درمانی ، افسردگی ، احساس گناه ، امیدواری