پیش بینی انگیزش تحصیلی براساس ناامنی تغذیه ای و درگیری تحصیلی با نقش میانجی گری خودكارآمدی دانش آموزان

هدف پژوهش حاضر پیش بینی انگیزش تحصیلی بر اساس ناامنی تغذیه ای و درگیری تحصیلی با نقش میانجی خودکارآمدی تحصیلی بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی و مدل یابی معادلات ساختاری بوده است. جامعه پژوهش شامل کلیه دانش آموزان مقطع متوسطه دوم شهر کرج در سال تحصیلی 1399-1398 بودند که از این میان تعداد 322 نفر به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. داده های پژوهش به وسیله آزمون انگیزه تحصیلی مک ایئرنی و سینکلایر (1992)، پرسشنامه مقایس ناامنی غذایی خانوار (HFLAS)، مقیاس درگیری تحصیلی وانگ، وایلت و اسکلز (2011) و پرسشنامه خودکارآمدی تحصیلی ایلروی و بانتینگ ( 2001 ) جمع آوری شدند. داده های جمع آوری شده به وسیله آزمون تحلیل مسیر و با استفاده از نرم افزار لیزرل تجزیه و تحلیل شدند. نتایج حاصل از پژوهش نشان داد که ناامنی تغذیه ای و درگیری تحصیلی به طور مستقیم بر انگیزش تحصیلی و خودکارآمدی اثر دارد. علاوه بر این متغیر خودکارآمدی به طور مستقیم بر انگیزش تحصیلی تاثیر دارد و در رابطه بین ناامنی تغذیه ای و درگیری تحصیلی با انگیزش تحصیلی نقش واسطه ای و میانجی دارد (P>0/001). بدین ترتیب می توان نتیجه گرفت انگیزش تحصیلی بر اساس ناامنی تغذیه ای و درگیری تحصیلی با نقش میانجی خودکارآمدی تحصیلی قابل پیش بینی است.

کلیدواژه ها:

انگیزش تحصیلی ، خودکارآمدی تحصیلی ، ناامنی تغذیه ای ، درگیری تحصیلی