بررسی نقش گرایش به اقامه نماز و هوش معنوی بر سلامت روانی دانش آموزان دبیرستانی منطقه 7 شهر تهران

هدف این پژوهش، بررسی نقش گرایش به اقامه نماز و هوش معنوی بر سلامت روانی دانش آموزان دبیرستانی منطقه 7 شهر تهران است. روش تحقیق، توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری مورد نظر در این تحقیق کلیه دانش‌آموزان دختر دبیرستانی مشغول به تحصیل در سال 94-93 در منطقه 7 تهران بوده که تعداد آن‌ها طبق آخرین آمار در سال مذکور 1148 نفر برآورد گردیده است. براساس روش نمونه‌گیری چندمرحله‌ای، 320 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. به منظور سنجش متغیرهای مورد استفاده در پژوهش از سه پرسشنامه استاندارد سلامت عمومی، مقیاس خودگزارشی هوش معنوی کینگ (2008) و پرسشنامه گرایش به نماز پناهی (1382) استفاده گردید. روایی و پایایی پرسشنامه‌ها بر اساس ملاک‌های روان‌سنجی احراز و مورد تایید قرار گرفت. داده‌ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندمتغیره مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج به دست آمده نشان داد که بین گرایش به اقامه نماز و هوش معنوی با سلامت روان رابطه معناداری وجود دارد و از طریق گرایشات دانش‌آموزان به اقامه نماز و همینطور از طریق هوش معنوی می‌توان سلامت روانی دانش‌آموزان را پیش‌بینی کرد. علاوه بر این یافته‌های حاصله نشان داد که علی‌رغم وجود رابطه بین گرایش به اقامه نماز و هوش معنوی نمی‌توان از طریق گرایش به اقامه نماز، هوش معنوی را پیش‌بینی نمود.

کلیدواژه ها:

spiritual intelligence ، adherence to saying prayers ، mental health ، female students ، high school ، هوش معنوی ، گرایش به اقامه نماز ، سلامت روان ، دانش‌آموزان دختر ، دوره دبیرستان