برنامه ریزی کاربری زمین با رویکرد توسعه پایدار

کاربری زمین شهری، جزو مفاهیم پایه و اصلی دانش شهرسازی و در واقع شالوده شکل گیری آن است و به اندازهای اهمیت دارد که برخی از برنامه ریزان شهری در کشورهای پیشرفته آن را مساوی با برنامه ریزی شهری می دانند. استفاده صحیح و آماده سازی زمین، هدف اصلی برنامه ریزی کاربری زمین است. هرچند این برنامه ریزی اثرات اجتماعی و اقتصادی، پایه اطلاعاتی برنامه ریزی کاربری زمین است و با توجه به اهمیت این مقوله تبعیت از یک فرایند اصولی برای انجام کارکرد برنامه ریزی کاربری زمین امری ضروری می نماید؛ با توجه به افزایش روز افزون جمعیت و ضرورت توسعه مناطق شهری، چگونگی مقابله با بلایای طبیعی، یکی از نگرانی های مهم جوامع شهری می باشد. رشد شهری در حال تغییر مستمر از شرایط زیست انسان بر زمین است. ابعاد و اندازه شهرهای امروز چه از نظر جمعیت ساکن و چه از حیث وسعت بی سابقه است.دسترسی عادلانه به زمین و استفاده بهینه از آن یکی از مولفه های اساسی »توسعه پایدار« محسوب می شود که محتوای اصلی آن بر ایجاد تعادل میان ابعاد اقتصادی توسعه و ابعاد بوم شناختی آن، از یک طرف، و قبول مسئولیت در قبال نیازهای نسل های آینده، از طرف دیگر، استوار است. هدف اصلی پژوهش حاضر برنامه ریزی کاربری زمین با رویکرد توسعه پایدار با روش توصیفی و تحلیلی می باشد. نتیجه پژوهش نشان می دهد زمین از دیرباز برای بشر و رفع نیازهای او دارای اهمیت فراوان بوده و امروز نیز این اهمیت را نه تنها همچنان حفظ کرده، بلکه به علت گسترش شهرنشینی و توسعه فضاهای ساخته شده، ارزش آن به مراتب بیشتر شده است. و می توان گفت روابط مردم با فضای شهری و وسائل ارتباطی در حال تغییرات مهمی می باشد. اثرات فضایی این امر بر شکل شهر وکاربری زمین به عنوان یکی از مهمترین عناصر تأمین زیرساختهای شهری میباشد.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی ، کاربری زمین ، توسعه پایدار