بررسی تلویح گفتار در نمایشنامه «گنجشک گوژپشت» محمد الماغوط

تلویح­گفتار یکی از اساسی­ترین موضوعات زبانشناسی کاربردی است که  نخستین بار توسط «گرایس» مطرح شد. وی برای گفتگوها­ی عامه­ی مردم، مبانی منطقی با عنوان اصول همکاری وضع کرد که نادیده گرفتن این اصول موجب پیدایش گفتار تلویحی می­شود. این نظریه کارکرد بسیار ویژه­ای در نمایشنامه دارد؛ چرا که نمایشنامه افزون بر دارا بودن عنصر «گفتگو» دارای مجموعه­ای از گفتارهای دو پهلو است که دربردارنده معانی ضمنی است. در این جستار نگارندگان سعی دارند  براساس مطالعات کیفی و با روش کاربرد شناسی زبان به تحلیل نمایشنامه «گنجشک گوژپشت» بر اساس نظریه گفتار تلویحی گرایس وی بپردازند تا از معنای ظاهری و روساخت نمایشنامه  به زیرساخت آن انتقال یابند و بتوانند پیام اصلی این اثر را به مخاطب منتقل نمایند. دستاورد این پژوهش بیانگر آن است که  اصول همیاری «گرایس» بهوسیله شگردهای زبانی- بلاغی همچون اطناب، تکرار، استعاره­ی تمثیلیه، آیرونی و استفهام قابل نقض است. تلویح گفتارهای عرفی و عمومی  موجب می­شوند که مدلول­های تلویحی جدیدی به متن افزوده شود که به تقویت ژرف ساخت  و پویایی آن می­انجامد

کلیدواژه ها:

زبانشناسی کاربردی ، تلویح گفتار ، گرایس ، محمد الماغوط. نمایشنامه العصفور الاحدب