روش های ارتقای فرهنگی جمهوری اسلامی ایران از طریق سیاست گذاری فرهنگی

مقوله فرهنگی همواره مورد توجه سیاستمداران بوده و هست؛ اما در جهان امروز که نقش و نیروی اجتماعی فرهنگ نسبت به گذشته به مراتب افزون تر شده است، فرهنگ و سیاست، به دو مؤلفه بسیار مهم و تأثیر گذار در یکدیگر تبدیل شده اند و تعامل و تداخل آنها موجب تحولات گسترده و عمیق در مفاهیم مدیریت و خط مشی گذاری جوامع شده است. نگاه به فرهنگ به عنوان یکی از زمینه های اصلی توسعه و امکان مدیریت فرهنگی برای تغییر در عناصر فرهنگی و توجه به نقش دولت ها در برنامه ریزی و سیاست گذاری فرهنگی، زمینه مناسبی برای شکل گیری مفهوم سیاست گذاری فرهنگی ایجاد کرده است. این مقاله به عنوان مقدمه ای در زمینه سیاست گذاری فرهنگی، ضمن تعریف دو مفهوم فرهنگ و سیاست عمومی، به تبیین نسبت میان فرهنگی و سیاست گذاری و الگوهای مختلف سیاست گذاری فرهنگی می پردازد و تلاش می کند که بنیان ها و ملاحظات نظری سیاست گذاری فرهنگی را مورد بررسی قرار دهد. این تحقیق از نوع توصیفی بنیادی، توسعه ای به شمار می رود که با استفاده از روش مطالعات اکتشافی اسناد و مدارک علمی به جمع آوری و تحلیل اطلاعات در آن مبادرت شده است. لذا در این تحقیق تلاش خواهد شد تا ریشه های مفهومی و تاریخی سیاست گذاری فرهنگی، کارکردها، هدف ها، دیدگاه های جدید در مورد سیاست های فرهنگی و بالاخره ساختار سیاست های فرهنگی جمهوری اسلامی ایران، به اختصار تشریح شود. نتایج این تحقیق نشان می دهد رابطه دوسویه فرهنگ و سیاست گذاری، ظرفيت بالقوه زیادی در ایجاد تحولات فرهنگی و مدیریتی در جمهوری اسلامی ایران دارد که بخش بسیار کوچکی از آن به فعلیت رسیده است. با نگرش آسیب شناسانه به عرصه مدیریت و فرهنگ، می توان یکی از مهم ترین نقاط ضعف حاکم بر سیاست گذاری فرهنگی جمهوری اسلامی ایران را ناشی از عدم بهره گیری از مدلی مناسب، کار آمد، اثربخش و پویا دانست و بر فعالیت تحقیقی به منظور دستیابی به الگوهای بومی سیاست گذاری فرهنگی تأکید نمود.

کلیدواژه ها:

سیاست گذاری ، فرهنگی ، سیاست گذاری فرهنگی جمهوری اسلامی ایران.