ایمپلنت های میانی ستون فقرات: انتخاب و اصلاح مواد ، عامل سازی و فعال سازی زیستی سطوح برای اصلاح پیوند استخوانی

نتایج بالینی همجوشی مهره های ستون فقرات با دستیابی همجوشی استخوانی همبستگی دارد. بهبود استخوان ایمپلنتمیانی در حین رشد درونی و رشد سطحی ممکن است باعث افزایش همجوشی ، کاهش آرتروز، محافظت در برابر فشار،فرونشینی و نقص ایمپلنت شود. پلی اترترکتون (PEEK) و تیتانیوم (Ti) معمولاً برای ساخت فاصله گذارهای میانی انتخاب می شوند. اگرچه این مواد سازگاری زیستی و خواص مکانیکی مطلوبی دارند ، اما برای تقویت پیوند استخوانی به اصلاحاتبیشتری نیاز دارند. گزارش های تحقیقات گسترده ای در مورد این موضوع در گزارش های منتشر شده با محور زیست مادهموجود است. با این حال، مطالعات بالینی کمی در مورد اصلاح سطح ایمپلنت های میانی ستون فقرات وجود دارد. مقالهحاضر بر روی اصلاحات سطحی با هدف تقویت پیونداستخوانی از دیدگاه یک پزشک متمرکز است. اصلاح سطح Ti با ایجاد سطوح زبرتر ، اصلاح مکان نگاری سطح آن (ماکرو و نانو)، تصفیه فیزیکی و شیمیایی و ایجاد ماده ای متخلخل با قابلیتاتصال بالا می تواند پتانسیل پیوند پذیری و فعالیت زیستی آن را بهبود بخشد. پوشش دادن سطح با مواد استخوان رسان مانندهیدروکسی آپاتیت (HA) می تواند پیوند ستخوانی را بهبود بخشد. از آنجا که فاصله دهنده های PEEK نسبتاً بی اثر هستند ، ایجاد یک ترکیب )کامپوزیت( با افزودن مواد Ti یا مواد استخوان رسان مانند HA می تواند پیوند استخوان را بهبود بخشید. علاوه بر این، PEEK ممکن است با Tiپوشانده شود ، به طور موثر با ففعال کردن کنش پوشش.

کلیدواژه ها:

تبدیل زیست فعال ، ایمپلنت میانی نخاع ، پیوند استخوانی