اتصال فضای درون و برون در خانه های سنتی ایران

تنظیم رابطه درون و بیرون فضای معماری در حقیقت قدیمی ترین فعل معمارانه محسوب می شود، از زمانی که با ایجاد دیوار مرز بین محیط زندگی انسان ها با فضای پیرامونی تفکیک گردید، مرزشناسی فضای بین درون و برون معنی پیدا می کند، در این پژ<هش سعی گردیده با بررسی روابط فضایی نمونه خانه های سنتی به تحلیل این موضوع پرداخته شود روش تحقیق در این پژوهش، تلفیقی از روش استقراریی و قیاسی جزء کل case to theory و کل به جزء theory to case می باشد، و براساس روش کیفی و استدلال منطقی استوار است. فرآیند حاصل از این پژ<هش به این نتیجه دست یافت که جداره های پیرامونی فضاها که حول محور حیاط که خود به عنوان اصلی ترین فضای سازمان دهنده در خانه ها می باشد مهم ترین مرز بین درون و برون را شکل می دهد، در واقع بازشوها و ایوان ها عامل اتصال دهنده اصلی و ناحیه بینابینی در خانه ها می باشد در همین راستا ورودی خانه های سنتی از طریق دالان و هشتی به عنوان مفصلی مابین حریم داخل و خارج می باشد که سبب ایجاد درونگرایی در معماری این بناها می گردد.

کلیدواژه ها:

خانه ، فضای بینابین ، اتصال ، معماری سنتی ، فضای درون و برون ، نحو فضا