موانع ساختاری بهبود مدیریت سامانه های آبیاری در ایران

بررسی های سازمان خواروبار جهانی نشان میدهد که سهم کشاورزی فاریاب ازتامین غذای جهان الزاما باید از 34 درصد در حال حاضر به 45 درصد درسال 2020 افزایش یابد. فائو1997 موانع و محدودیتهای زیست محیطی اقتصادی و اجتماعی در توسعه اراضی فاریاب بگونه ای است که دستیابی به هدف یاد شده مستلزم جستجوی راهکارهایی در بهبود مدیریت آبیاری می باشد تقریبا از دهه 1970 فرایند اصلاحات مدیریتی در سامانه های ابیاری برای تغییر مدیریت ابیاری از مدیریت دولتی به مدیریت کشاورزان در بسیاری از کشورها شروع شده است بطوری که در حال حاضر موانع اصلی برسرعت و اثربخشی فرایند اصلاحات مدیریتی شناخته شده است ولی جستجوی راهبردهای عملی متناسب با شرایط خاص ملی و محلی برای برون رفت از مشکلات فراروری تشکلهای اب بران از موضوعاتی است که همچنان مورد توجه جهانیان می باشد مسائل و مشکلات موجود در کشور ایران نیز چندان متفاوت با مشکلات جهانی نیست بطوریکه راهبردها ی عملیاتی برای تامین توانمندی ها و ظرفیتهای سازمانی لازم در سه بخش دولتی خصوصی و جامعه بهره بردار برای عملی ساختن اصلاحات مدیریتی از مشکلات اساسی بهبود مدیریت سامانه های ابیاری درایران بوده است بررسی ها نشان میدهد که ساختار فعلی مدیریت آب و کشاورزی بگونه ای نیست که فرصت لازم برای شکل گیری تثبیت و پایداری ساختارهای جدید مدیریت سامانه های ابیاری فراهم نماید دراین مقاله مشکلات ساختاری و چالشهای موجود به عنوان مانع اصلی برسرر اه بهبود مدیریت سامانه های ابیاری مطرح گردیده راهکارهای برون رفت از مسائل و مشکلات بهبود مدیریت سامانه های ابیاری ارایه شده است.

کلیدواژه ها:

ساختار سازمانی ، بهبودمدیریت ، سامانه ابیاری