بررسی تأثیر دوره کوتاه مدت دعاکردن در موقعیت پذیرش هیجان بر میزان خلق و تهی شدن منابع من در نمونه غیر بالینی
سال انتشار: 1398
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 340
فایل این مقاله در 20 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
ICRSL01_283
تاریخ نمایه سازی: 26 آذر 1399
چکیده مقاله:
بیان مسأله و هدف: بر اساس مدل توانش، انجام خودکنترلی بر پایه یک منبع انرژی محدود استوار است که در صورت تخلیه آن، برای فعالیت های خودکنترلی بعدی فرد انرژی ای باقی نمی ماند و درنتیجه احتمال شکست او افزایش می یابد. این امر، " تهی شدن من" نام دارد. هدف پژوهش حاضر، تعیین تأثیر دوره کوتاه مدت دعاکردن در موقعیت پذیرش هیجانی بر تهی شدن من و خلق در نمونه غیر بالینی بود. روش: بدین منظور، پژوهشی نیمه آزمایشی طراحی، و از طرح پیش آزمون- پس آزمون و گروه کنترل استفاده شد. تعداد 52 دانشجو به صورت تصادفی انتخاب شده و در یک پژوهش دو مرحله ای در قالب سه گروه پذیرش/ دعاکردن (گروه (1، پذیرش/ کنترل (گروه (2 وکنترل/ کنترل (گروه (3 جایگزین شدند. پس از تکمیل پرسشنامه های سلامت عمومی، نگرش سنج دینی و پذیرش و عمل؛ میزان خلق و عملکرد خودکنترلی فرد (آزمون استروپ) مورد اندازه گیری قرار میگرفت. سپس، برای آزمودنی کلیپ های هیجانی منفی پخش می شد که افراد دوگروه نخست میبایست طی آن هیجاناتشان را بپذیرند و گروه سوم کلیپ را طبق روال عادی تماشا کردند. در مرحله بعد، گروه اول به دعاکردن می پرداخت، درحالیکه افراد گروه های دیگر کار خاصی انجام نمیدادند. در آخر، خلق و عملکرد خودکنترلی استروپ هر سه گروه مجددا مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج: یافته ها تفاوت معناداری در عملکرد خودکنترلی سه گروه نشان نداد. همچنین، سه گروه در بعد منفی خلق تفاوت معناداری با یکدیگر نداشتند؛ اما میزان خلق مثبت، آرامش و شادکامی در گروه پذیرش/ دعا نسبت به دو گروه دیگر بیشتر بود.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
محمدرضا شعیری
دانشیار گروه روان شناسی بالینی دانشگاه شاهد، تهران، ایران
نعمت اله یارالهی
کارشناسی ارشد روان شناسی بالینی، دانشگاه شاهد، تهران، ایران.