رویکرد معماری طبیعت گرا و اثرات آن بر الگوهای ادراک، رفتار محیطی و مسکن مطلوب

در طول تاریخ بشریت، تامین نیاز مسکن همواره دغدغه تمامی انسان ها بوده است. چه از زمان انسان های اولیه که برای رفع این نیاز و رسیدن به آرامش و آسایش زندگی روی به سمت غارها آوردند و چه در زمان کنونی که خانه هایی با تمامی امکانات در اختیار بشریت قرار گرفته است. چگونگی برخورد با طبیعت و معماری در آن، واکنشی است که هر انسانی در هر نقطه از زمین با آن رو به رو بوده است. در این میان گذشتگان همواره سعی کرده اند به نوعی در تعامل با اقلیم منطقه نسبت به ساخت بنا و محیط زندگی خود همت گمارند. اما امروزه انسان به کمک مصالح و تکنولوِژی جدیدسعی در مقابله با اقلیم داشته و در این بین در بسیاری موارد شاهد استفاده از روش های طراحی شهری و ساخت و ساز مسکونی و استفاده از مصالحی است که صرفاً اقتباسی بوده و نمی تواند در دراز مدت در مقابل تغییرات و تاثیرات اقلیمی محیط های متفاوت پاسخگو باشد. بنابراین جهت رسیدن به یک الگوی اقلیمی در طراحی شهری پایدار، ابتدا باید به مشخصات آب و هوایی و اطلاعات اقلیمی و ویژگی های فیزیولوژی انسانی پرداخته شود. امروزه اهمیت و ضرورت توجه به شرایط اقلیمی در طراحی و ساخت همة ساختمان ها بویژه ساختمان هایی که بطور مستقیم مورد استفادة انسان و موجوداتزنده قرار می گیرند از دو نظر حائز اهمیت می باشد. از یک سو ساختمان های هماهنگ با اقلیم و یا ساختمان های با طراحی اقلیمی از نظر آسایش حرارتی انسان کیفیت بهتری دارند، شرایط محیطی اینگونه ساختمان ها بهتر است و تنوع و تغییر روزانه و فصلی نور، حرارت و جریان هوا در این ساختمان ها فضاهای متنوع و دلپذیرتری ایجاد می کند. از سوی دیگر هماهنگی ساختمان با شرایط اقلیمی موجب صرفه جوئی در مصرف انرژی مورد نیاز برای کنترل شرایط محیطی اینگونه ساختمان ها می شود.

کلیدواژه ها:

مسکن ، مسکن مطلوب ، اقلیم ، طبیعت ، معماری