روند ساز و کارهای نحوی در بیماران زبان پریش فارسی زبان: شواهدی در زبان فارسی در مورد رویکرد جایگاه گرایانه مغز

پژوهش حاضر، با الهام از چارچوب نظری پينانگو و زوریف در سال 2003 در تلاش است تا به واکاوی نقش دو مورد از مهمترین ساز و کارهای معنایی یعنی نوع متممی و نوع اجبار نمودی در سطح نحوی جمله مبادرت ورزد. ویژگی مهم این ساز وکارهای معنایی، ماهيت معنایی محض آنها از یکسو و از سویی دیگر، عدم اتکای آنها به ویژگی های صرفی نحوی می باشد. بااستخدام 2 بيمار بروکا، 2 بيمار ورنيکه و 4 فرد سالم، از آزمون قضاوت معنایی استفاده شد که بر اساس آن، از آزمودنی ها خواستهشد تا قضاوت معنایی درست خویش را در این دو شرایط اجبار و همچنين شرایط طبيعی بيان کنند. نتایج، تقریباً بيانگر عملکردمطلوب بيماران بروکا در همه شرایط بود در حالی که در گروه بيماران ورنيکه، به واسطه عملکرد ضعيف آنها در شرایط جملات نوعاجباری، نتيجه مشابه مشاهده نشد هر چند در مورد جملات عادی زبان، عملکرد آنها بهتر بود. یافته های ما، همسو با نتایجمطالعات غير برخط و همچنين نتایج مطالعات تصویرسازی مغزی، مؤید رویکرد جایگاه گرایانه مغزی می باشد- رویکردی کهمبتنی بر آن، ناحيه ورنيکه مسئول ساز و کارهای معنایی بنيادین می باشد و این در حاليست که مسئوليت پردازش نحوی برعهدهناحيه بروکا می باشد.

کلیدواژه ها:

جایگاه گرایی ، بروکا ، ورنیکه