تبیین جایگاه افراد کمتوان جسمی در معماری مسکونی ایران

امروزه رشد و توسعه جوامع در گرو فراهم نمودن زمینه های قانونی و تأمین بستر کالبدی مناسب جهت حضور فعال افراد مختلف با هر میزان توانایی و ایجاد فرصت های برابر برای آنان می باشد. علیرغم تلاش های صورت گرفته در این زمینه، وضعیت کنونی حاکی از وجود مشکلات فراوان در فضاهای مختلف به ویژه ساختمان های مسکونی می باشد، به طوری که طراحی همگانی و قابل دسترس برای فضاهایی از این دست به حداقل رسیده است. دلیل این امر را می توان نپرداختن به موضوع زنجیره ی حرکت افراد کم توان و چگونگی دسترس پذیری در ضوابط ملاک عمل برشمرد. از طرف دیگر در ضوابط مذکور صرفاً افراد دارای معلولیت به عنوان گروه هدف درنظر گرفته شده اند، در حالی که هر فرد در طول زندگی اش درجه ای از کم توانی را تجربه خواهد کرد و می توان گفت کم توانی پدیده ای نیست که برای عده قلیلی از افراد رخ دهد. بنابراین جهت ارائه معیارها و روش های طراحی مناسب، ضروری است طیف گسترده ای از افراد نظیر جانبازان، بیماران، سالمندان، زنان باردار، کودکان و ... مورد توجه قرار گیرند و کلیه ضوابط و مقررات با رویکرد طراحی همه شمول تعیین گردد و توانایی پاسخگویی به نیازهای این گروه از جامعه تحت عنوان افراد کم توان راداشته باشد. در همین راستا پژوهش حاضر با هدف ارائه ضوابط و مقررات تکمیلی بهم نظور طراحی اصولی کلیه منازل مسکونی و با در نظر گرفتن نیازهای تمام افراد کم توان، انجام شده است.در راستای رسیدن به اهداف تحقیق روش تحقیق از منظر هدف کاربردی و به لحاظ ماهیت توصیفی می باشد که بر مبنای مطالعات کتابخانه ای تنظیم شده است.

کلیدواژه ها:

استقلال فردی ، دسترس پذیری ، زنجیره حرکت ، کم توان جسمی ، ضوابط و مقررات ، معماری مسکونی