برنامه ریزی یکپارچه منابع آب مناطق خشک و بیابانی در استانهای ایران

بخش کشاورزی با توجه به اهمیت تولیدی آن و اختصاص بیش از 90 درصد مصرف آب کشور، دراولویت برنامه ریزی های کلان کشور قرار دارد.با توجه به وسعت مناطق خشک و نیمه خشک (بیش 80 درصد مساحت کل کشور) و پوشش بیش از 21 درصد مساحت کل کشوربه اراضی ومناطق بیابانی ، لذا برنامه ریزی در جهت مقابله با گسترش این مناطق در سطح کشور و استانها بسیار مهم و ضروری می باشد. همچنین با توجه به عواملی که توسط بشر(بهره برداری نادرست، الگوی کشت پر مصرف، تغییر در کاربری اراضی، راندمان پایین بهره وری آب وعدم مدیریت یکپارچه) در گسترش بیابانها نقش بسزایی دارند، با مدیریت چند وجهی بخصوص مدیریت همه جانبه و یکپارچه، می توان به مصرف بهینه آب و تولید کشاورزی و تعادل در اکوسیستم های شکننده بیابانی نزدیک شد. لذا با توجه به وسعت مناطق بیابانی، مراتع فقیر و کشت آبی در سطح استانهای کشور، رویکرد های مختلفی نسبت به آنها معرفی خواهد شد. آنچه که در این بررسی به آن پرداخته شده است، مقایسه وسعت مناطق بیابانی، وسعت مراتع فقیر، وسعت اراضی کشت آبی، بارش، نیاز آبی و میزان آب مازاد حاصل از بارش استانهای کشور می باشد که از نتایج آنها می توان به رویکرد های مناسبی در برنامه ریزی دست یافت.

کلیدواژه ها:

مناطق بیابانی ، بارش ، مصرف بهینه آب ، راندمان آبیاری ، مدیریت یکپارچه آب