کودکان و شهرسازی پایدار

کودکان ساکنانی از بافت و محله هستند که برای دستیابی به توسعه ای پایدار، باید حضور و زندگی آنان مورد توجه قرار گیرد. کالبد بافت های تاریخی هرچند مستقیما به این مسئله نپرداخته است، ولی فضاهای موجود در آن تا حدودی پاسخگوی این میهمانان کوچک خویش بوده است. این مسئله در بافت های تاریخی نیازمندتقویت و در بافت های معاصر که ویژگی های خاص آن باعث شده است ناهماهنگی بیشتری در آن حس شود، نیازمند بازنگری و توجه ویژه می باشد. بهم ریختگی بصری و فقدان کالبد مناسب در بافت ها سلامت روانی و اجتماعی کودکان را که تشکیلدهنده نسل آینده جامعه هستند به خطر می اندازد. در این مقاله ضمن بررسی اجمالی وضعیت برخی کشورها، سعی شده است ضمن بررسی نقاط ضعف بافت های موجود، به راهکارهایی برای غنی سازی بافت در این مقوله دست یافت. در این مقوله دست یافت. در این مسیر، گسترش نهادهای اجتماعی و فرهنگی، استفاده از تجربه هایدیگر کشورها، اصلاح وضعیت محله های شهری، ایجاد فضاهای فرهنگی، بازی و فضای سبز از جمله مواردیست که می تواند نقش آفرین باشد. لازم به ذکر است با توجه به اینکه بیشتر بافت های فرسوده و تاریخی شهرهای کشور ما نقاط ضعف زیادی در راستای تامین نیازهای کودکان دارند و اصولا فضاهای شهری مناسبی برای آنان خلق نکرده اند و امروزه در اکثر موارد بحث ساماندهی، بازسازی و احیا آنها مطرح می باشد، توجه دادن مدیران، برنامه ریزان شهری و طراحان به این امر و ایجاد ذهنیت مثبت در رابطه با اهمیت فوق العاده نیازهای روحی و فکری کودکان، می تواند بعنوان گام نخست برای حل مشکلات تلقی گردد.

کلیدواژه ها:

فضاهای شهری ، بافت محله ، کودک ، فضای بازی