مدل بومی آموزش مدیران مبتنی بر موردکاوی هوشمند

امروزه بحث آموزش سازمان ی نه تنها وظیفه یا اقدامی جانبی و فرعی نیست، بلکه در زمره حساس و اثربخش ترین فعالیتهای سازمان ی به شمار می آید. اهمیت آموزش و یادگیری به عنوان یک مزیت رقابتی بر همگان محرز است. لذا تعیین سبک آموزشی که بتواند ابعاد مختلف یادگیری را در نظر گرفته و به آموزش مدیران در سازمانها بپردازد از اهمیت بالایی برخوردار است. در این پژوهش به مدلسازی آموزش مبتنی بر موردکاوی هوشمند به عنوان یکی از ابعاد آزمایشگاه مدیریت دانشگاه جامع امام حسین(ع)پرداخته شده است. مواردی چون یادگیری مشارکتی، پیوند فراگیران با پیچیدگیها ، و مشکلات دنیای واقعی، ابهامات، قرار گرفتن در موقعیت تصمیم گیری، دیدن تئوری در عمل، ارزیابی تأثیر تصمیمات افراد در عمل، بحث و گفتگو محور بودن آموزش، انعطاف پذیری بالای آموزشی و ... از دلایل اصلی پرداختن به این شیوه آموزش بوده است. برای دستیابی به مدل موردنظر از روش گروه کانونی استفاده شد. به منظور گردآوری اطلاعات، از مصاحبه های عمیق نیمه ساختاریافته به عنوان ابزار گردآوری اطالعات استفاده شد . پس از گردآوری و تجزیه وتحلیل نظر خبرگان و همچنین دسته بندی و اولویت بندی موارد مطرح شده نهایتا، مدل نهایی آموزش مبتنی بر موردکاوی هوشمند به دست آمد. این مدل دارای سه مقطع زمانی قبل، حین و پس از آموزش بوده که در هر مقطع فعالیتهای لازم و توالی این فعالیتها را ذکر نموده است. ازجمله مهمترین ویژگیهای این مدل انعطاف پذیری بالای آن و کنترل و اصلاح آن در طول دوره آموزشی و پس ازآن میباشد که میتواند روی دقت و عمق یادگیری مخاطبان تأثیر زیادی داشته باشد.

کلیدواژه ها:

موردکاوی هوشمند ، یادگیری مشارکتی ، آموزش مدیران سازمان ، آزمایشگاه مدیریت دانشگاه امام حسین(ع) ، تصمیم گیری.