زندگی در شعر صائب تبریزی

«زندگی» یکی از مسائل اساسی عالم وجود است که در ادبیات هر ملتی توسط شاعران، نویسندگان و هنرمندان تعریف و توصیف میشود ادبیات فارسی نیز از این قاعده مستثنی نیست. صائب تبریزی یکی از شاعرانی است که زندگی را از زوایای گوناگون دستمایه ی تأملات شاعرانه ی خود قرار داده است. در موارد بسیاری با احساسی ناخوشایند و توأم با بدبینی به زندگی می نگرد؛ زیرا آن را کوتاه، گذرنده، تلخ و اندوهبار، فریبنده، سخت و بی وفا می داند و مرگ بر چنین زندگی ترجیح می دهد. در مواردی نیز احساسی خوب و خوش بینانه نسبت به زندگی دارد؛ زیرا اسیاب عیش و آسایش او مهیاست و زندگی را برای انسانهای غافل کوتاه می بیند نه انسان های هوشیار. و نه تنها از گذر زندگی شکایت نمی کند؛ بلکه آن را دلپذیر می داند.صائب تصویر بسته ای از زندگی ارائه نمی دهد و مرگ را مرحله ای از زندگی انسان می داند نه پایان آن. هم چنین صائب مانند معتقدان مکتب عین گرایی معنا و ارزشمندی زندگی را در خلاقیت و نوآوری می داند؛ از این رو شعر و نیکی و احسان را گرامی می دارد و آنها را عامل ارزشمندی و جاودانگی زندگی انسان به حساب می آورد.